Twee en halve week verder

Na 13 behandelingen/bestralingen/fracties kan ik maar 1 ding zeggen: shit!! Nog niet eens op de helft en mijn mond kampt al met de nodige verbrandingsverschijnselen, mijn lijf vecht al tegen de misselijkheid en mijn geest knokt tegen de som der delen.

Net 13 behandelingen achter de rug en ik heb al 1 nieuw masker, 1 nieuwe hoofdsteun, 2 nieuwe medicijnen, 1 verhoging van bestaande pijnstilling en 1 nieuw hulpmiddeltje in de vorm van lange wattenstaafjes. Daarbij een mij onbekend aantal blaren in de mond, een bijverschijnsel als taai slijm in de keel waartegen niks te doen is en geribbeld tandvlees door uitdroging van de slijmvliezen. Waarvan de arts met gevoel voor understatement zegt dat ze de dagelijkse strijd tegen de bestralingen aan het verliezen zijn. Met bovengenoemde gevolgen van dien.

Hulde aan de nieuwe medicatie: lidocaïne om de pijnlijke plekken in de mond mee te verdoven (waarvoor dus die lange wattenstaafjes gebruikt worden), en anti-misselijkheidpillen. Vooral die laatsten zijn een uitkomst. Ik word er heerlijk slaperig van en natuurlijk ook een stuk minder misselijk. Het slaperige is fijn want in de taxi of in bed slaap ik als een roosje. Het minder misselijk zijn spreekt voor zich, neem ik aan. Het maakt eten in ieder geval weer een klein stukje leuker want minder vies. 

Ik blijf  me trouwens verbazen over de wonderlijke ontmoetingen in het ziekenhuis. Een plek waar de meest gruwelijke ziekten te vinden zijn bij de meest mooie mensen die ik ooit heb ontmoet. Deze week kreeg ik van een klein meisje zomaar een snoepje in mijn hand gedrukt, vergezeld van een prachtige glimlach en onder twee sprankelende donkerbruine ogen, omhelzingen van lotgenoten die ik in de kelder wekelijks zoniet dagelijks tegenkom, beloften van aan mij opgedragen gebeden en voor mij te branden kaarsjes. Elke keer opnieuw raakt mij dit in het diepste van mijn ziel en geeft het mijn dag een heel klein zonnestraaltje. En elke keer opnieuw verwondert het mij. Het is werkelijk een hele andere wereld die je binnengaat vanaf het moment dat je hoort dat je kanker hebt... Een verschrikkelijke wereld die tegelijkertijd zo mooi kan zijn. Heel onwerkelijk eigenlijk.

Nog maar 13 behandelingen achter de rug - en toch lijkt het al een eeuwigheid te duren.

Al 13 behandelingen achter de rug - zo snel is het alweer gegaan.

Ik ben nieuwsgierig noch benieuwd naar het verloop van de komende 22 behandelingen. Helaas kan ik er niet van weglopen. Het wordt een vreemde kerst dit jaar...