Aftellen met griep

Eén bestraling eraf, 1 ziekte erbij. Heuse griep - geen griepje maar de ware influenza. Need I say more?
Zo koud als ik gisteren was bij thuiskomst, zo koud ben ik werkelijk nog nooit geweest. Ik stond te klappertanden en te trillen en te shaken, het leken wel stuiptrekkingen. Zo heftig waren de trillingen. Alles was ook maar een beetje warmte kon genereren, deed mee aan het festival. Kon niet eens meer op mijn eigen benen blijven staan. Toen het schudden en klappertanden een beetje geminderd was, ben ik gauw onder mijn heerlijk warme nep-bontdeken gekropen en toen begon het weer van voren af aan. Temperatuur: 38,5. Half uurtje verder: 38,7 en zo ging het elke half uur met 2 of 3 tienden omhoog tot een recordhoogte van 39,6! Met behulp van veel in de magnetron opgewarmde handdoeken en -doekjes, hebben mijn lief en mijn mams me weer een klein beetje warm gekregen. En toen naar boven, naar bed.
Alwaar het schudden en klappertanden gewoon weer opnieuw begon! Dus daar kwamen en gingen de hete handdoeken weer. Handig, zo'n mams die op briljante ideeën komt!
Voor de zekerheid heb ik toch maar even mijn radiotherapeut/oncoloog laten bellen. Je weet het tenslotte maar nooit! Die dacht aan "een griepje". Nou, dat vertelt ie maar in Timboektoe, want hier geloven we hem niet. Maar ik was te ziek om er iets tegen te doen. Met het voornemen om de huisarts of spoedpost te bellen als ik boven de 39,5 kwam, ben ik in een onrustige slaap gevallen. Veel korte slaapjes afgewisseld met ijlmomenten van bijna wakker zijn. Vreemde gewaarwording. En alles wat ooit een zwakke plek is geweest, liet zich gelden hè. Zo stom! Mijn maag, een oude spit van tientallen jaren geleden, de gescheurde kuitspier van een paar maanden terug, de hamstringblessura van weet ik veel wanneer... alles deed mee.
Na de nodige paracetamollen en tussendoor toch nog eventjes beneden te zijn geweest, heb ik een onrustige nacht achter de rug.
Tussen de middag toch nog even gesproken met de huisarts die direct aan een forse griep dacht. Hm, het zal wel. Dacht ik toen.
En daarna gingen we weer. Heel chique, met privéchauffeur. Oftewel mijn lief, die de taxi had afgebeld en mij zelf naar het ziekenhuis bracht. Nu dat hij een invalidenparkeerkaart heeft, gaat dat een stuk gemakkelijker aangezien hij geen uren meer moet lopen en zoeken naar een parkeerplaats. Gewoon vlak naast de deur en gáán! Het is vakantie en dus een stuk minder druk op de weg. Bovendien lopen mijn afspraken nu op normale tijden, ruimweg tussen 11 en half 2, sowieso een goede tijd qua drukte.
De bestraling ging snel en goed, geen bijzonderheden. De afspraak met de dokter heeft hem de gelegenheid gegeven om allerlei andere oorzaken voor de koorts uit te sluiten. Met als eindconclusie: een forse griep. Dat wordt dus uitzieken met veel paracetamollen en bedrust, wanneer ik daar de kans voor heb. De bestralingen gaan natuurlijk gewoon door - ik zou nu ook echt niet willen stoppen! Niet na de ellende die ik al heb meegemaakt en nu ik over de helft ben. Al moet ik op mijn kniebollen naar het ziekenhuis, ik zal gaan en de radiotherapie afmaken! Nee, ik ga geen domme risico's lopen vanwege een forse griep met dito koorts. Dus: mocht iemand plannen hebben om de komende tijd bij me langs te komen - doe het niet!!
Zo, en nu neem ik weer een paracetamol en ga naar bed.