Aftellen: nog 3 weken - 15 behandelingen te gaan

Hopelijk gooit de witte sneeuw geen zwarte roet in het eten door alweer voor vertragingen en ellende te zorgen. Hoewel ik het met Angelika eens ben dat het altijd weer wonderschone Dickens-achtige plaatjes kan opleveren, zie ik die plaatjes toch liever vanachter de ramen van het in de Waalse bossen gelegen vakantiehuisje waar we vanaf morgen zouden zijn en niet vanachter de beslagen raampjes van weer een taxi. Maar goed, we mogen niet klagen want hier ziet het er toch ook prachtig uit! En genieten doe ik evengoed wel, ook als is het vanachter beslagen autoraampjes vandaan.


Zo heb ik het afgelopen weekend onbeschrijflijk genoten van het gezelschap van mijn geliefden om mij heen. We zouden, normaal gesproken dus, morgen aan onze kerstvakantie in Wallonië beginnen. Waardoor onze jaarlijkse viering van kerstavond op 24 december al vervroegd was. De vakantie kon door de huidige omstandigheden niet doorgaan - maar onze vervroegde kerstavondviering met kinderen en kleinkinderen wilden we niet laten schieten. En dus zaten we gisteren aan het (aangepaste) kerstbuffet. En helaas in afgeslankte vorm qua gezelschap want dochter met gezin waren ziek en konden er daarom niet bij zijn. We hebben ze gemist, zonder hen is het toch niet helemaal compleet geweest. We hebben het reuze gezellig gehad en hebben lekker genoten van het buffet en van elkaar. Persoonlijk heb ik zelf niet zo kunnen genieten van het eten als andere keren, maar ik heb daarom des te meer genoten van zonen, schoondochter en kleindochter. En natuurlijk van mijn lief en van paps en mams. Het was leuk en rustig en wat mij nog het meeste goed heeft gedaan, is dat oudste zoon er niets van wilde horen om het niet door te laten gaan door het barre winterse weer. Het is dan ook aan hem en schoondochter te danken geweest dat ik gisteravond zo enorm heb kunnen genieten. Tot zover de vreemde en aangepaste vorm van kerstavondviering 2010. Die ik om verschillende redenen niet snel zal vergeten.


Terug naar de dagelijkse werkelijkheid: de pijn begint nu toch echt ernstige vormen aan te nemen. Dwars door de halve morfinepleister heen, leef ik in periodes van 6 uren - steeds op de klok kijkend of het alweer tijd is voor mijn volgende morfinepufje. Helaas, meestal blijkt dat ik toch echt nog een paar uur moet wachten voordat de spray mij in een heerlijke staat van pijnloosheid brengt. Met dank aan de paracetamol -waarvan het niet de bedoeling is dat ik die nog nodig heb- lukt het toch nog een klein beetje om de pijn de enigszins de baas te blijven. Of althans, dat probeer ik mij te verbeelden. Heb ik even geluk dat ik over een levendige fantasie beschik! Maar alle gekheid op een stokje: ik ga morgen proberen de dokter te spreken (liefst telefonisch, ander ben ik weer zo lang bezig) om te overleggen of we die halve morfinepleister niet gewoon heel moeten laten. Oftewel: of ik niet gewoon beter de volle 35 mg. (weinig hoor!) kan gaan gebruiken. 


En voor de rest zie ik de komende week opnieuw met al dan niet gerechtvaardigd vertrouwen tegemoet. Vertrouwen in mijzelf voornamelijk - de kracht die mij nu al vier weken gaande en staande houdt en waaruit ik elke dag weer opnieuw kan putten. Soms vraag ik mij af waar ik die vandaan haal - maar dan bedenk ik me dat geen rottigheid wordt gegeven zonder de mogelijkheid om ermee om te gaan. Dus zal ik uit die bron wel weer voldoende kunnen halen. Mezelf is tenslotte het enige waar ik zeker van kan zijn - al het andere, mijn geliefden incluis - heb ik niet aan een touwtje. Wat niet wegneemt dat ik blindelings op ze vaar, laat dat duidelijk zijn. Maar omdat men nu eenmaal alleen zichzelf in de hand kan houden, is dat dan ook het enige waar men 100% op kan, mag en moet vertrouwen. Wat je daarnaast allemaal krijgt, is een mooi kadootje maar geen vanzelfsprekendheid.
Maar ik dwaal af; wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik van het weekend enorm heb genoten en dat het mij weer de nodige kracht heeft gegeven om de nieuwe week in te gaan met vertrouwen in het eigen kunnen en het vertouwen dat ik mag bouwen op mijn geliefden.

Nog 15 te gaan.


Vanaf morgen zal ik met datzelfde zinnetje doch met een steeds kleiner wordend getal mijn blogjes mogen afsluiten.