Weleens in een achtbaan gezeten? Vast wel. En zo niet, dan kan je je vast wel voorstellen hoe dat voelt. Zo'n karretje waarin je compleet vastzit, waar je uit vrije wil bent ingestapt en wat je met enorme vaart lang hoge hoogtes, diepe diepten, scherpe bochten, voor- en zelfs achteruit laat vliegen. Overgeleverd aan krachten die je zelf niet kunt beteugelen, zo je dat al zou willen. Je bent ten slotte vrijwillig ingestapt, nietwaar?
Adrenaline giert door je lijf, je bent bang maar tegelijkertijd opgewonden van plezier. Denkend dat je er nooit aan had moeten beginnen maar wensende dat de rit nog even voortduurt. Wachtend op de laatste bocht, die laatste verhoging van de snelheid waarbij je met je rug tegen de rugleuning word gedrukt. Uitkijkend naar de laatste schreeuw van de remmen waarmee je plotseling tot halt wordt gebracht. Je stapt uit met wildbonkend hard, trillende benen en een euforisch gevoel. Misschien lichtelijk misselijk maar in ieder geval vol van leven en bruisend van de ervaring.
Dat is in een notendop mijn leven van de afgelopen weken en waar ik nog steeds middenin zit. Ik heb me in geen tientallen jaren zo ontzettend goed gevoeld als nu. Bruisend van energie, vol levenslust en dito vreugde, gezond vermoeid, vrij van enige noemenswaardige pijn of andere ongemakken. Terwijl om mij heen levens op hun kop worden gezet door enorme en niet altijd prettige gebeurtenissen, raas ik door het leven met een onbedwingbare kracht en energie. Ik duik van het ene in het andere, onderneem van alles en meer en geniet van het leven zoals ik nog nooit eerder ervan genoten. De enorme kracht die ik mag ervaren, helpt mij om anderen te helpen op duizend-en-een manieren. Met raad, daad, steun, een luisterend oor, een schouder om op uit te huilen. Een sterke rug waar men op mag en kan leunen, krachtige benen die de zware lasten helpen dragen. Ik typ het vuur uit mijn toetsenbord, mijn smartphone draait serieuze overuren, mijn geest loopt over van ideeën, visies, denkwijzen en mogelijke oplossingen voor bijzonder moeilijke levensvragen en keuzen van dierbaren om mij heen. Al mijn werk- en levenservaring boor ik moeiteloos aan en gebruik ik waar ik kan. Met niet aflatende energie draag ik met grote vreugde bij aan de levens van hen die een beroep op mij doen. Zwaar? Ja, natuurlijk is dat zwaar. Waarom ik? Geen flauw idee! Waar deze kracht, energie en toewijding vandaan komt? Wie het weet mag het zeggen.De zon, de sterren, de schijngestalten van de maan: ze duwen mij voort (gevoelig als ik daar voor ben) en leiden mij. Het weinige zonlicht zuig ik met gretigheid in mij op en al springend en dartelend raas ik door het leven. Nee, ik vraag mij niet meer af hoe het kan dat ik zo overloop van levenslust en kracht of waarom ik het voorrecht krijg om anderen te helpen en bij te staan. Ik vraag mij ook niet af wanneer deze geweldige periode eindigt. Zoals een spin in haar web elke kleine beweging aan de zijden draden voelt, voel ik noden en behoeften om mij heen en ga ik naar die punten heen. Met liefde deel ik uit wat ik in me heb, me niet afvragend wanneer het potje leeg raakt. Zonder twijfel of reserve geef ik wat ik kan en mag ik in meervoud en grote dankbaarheid ontvangen.
Ik voel mij als een kat met negen levens. Mijn eerste leven begon natuurlijk bij mijn geboorte. Mijn tweede leven startte na mijn terugkeer uit Spanje. En mijn derde leven is in februari 2011 begonnen, na het (al dan niett tijdelijk) overwinnen van kanker. Hoewel ik al twee keer eerder de kans heb gekregen om opnieuw te beginnen heb ik mij nooit eerder zoals nu. Ik spring, dartel, huppel, zing en dans mij een weg door de dagen en weken en geniet met volle teugen. Het leven kan ongelooflijk mooi zijn en voor mij is dat het nu absoluut!
Niet dat ik niet geraakt wordt door het verdriet en de bekommeringen om mij heen, integendeel! Het raakt mij tot in het diepste van mijn ziel en juist daardoor voel ik mij gedreven om net dat ene tandje hoger te schakelen. Zelfs vandaag, de dag dat mijn innig geliefde yaya stierf in 2008, kan mijn levenvreugde niet temperen. Verdriet, gemis... jazeker voel ik dat, ik ben ook maar een mens! Maar wel in de wetenschap dat het leven (zeker voor mij meer dan ooit) doorgaat. Ik weet zeker dat yaya glimlachend, met die pretoogjes van haar vol goedkeuring en aanmoediging op mij neerkijkt, daar waar zij ook mag zijn. Ben ik dan alleen maar vrolijk? Nee, natuurlijk niet! Niemand is altijd en alleen maar vrolijk. Ook ik heb, zoals ieder ander, mijn mindere momenten. Maar die duren kort en hebben weinig tot geen invloed op mijn levenslust en dito vreugde. Althans, zoveel macht geef ik het niet meer.
Om de een of andere reden, waar ik overigens niet al te zeer bij stilsta, is mij dit gegeven; mag ik dit doen, beleven en ten volle ervaren. Geen kanker, fibromyalgie, migraine of wat dan ook houdt mij momenteel in een ijzeren greep - laat staan dat het mij tegenhoudt.
Ik heb het razend druk, mijn agenda staat bol van de afspraken en ik kan mezelf niet in tien stukjes hakken. Mijn nachten zijn kort en mijn dagen zijn lang. Mijn verplichtingen zijn legio en af en toe raak ik de draad eventjes kwijt. Maar dan nog...
Ik voel mij goed, ik zie er goed uit (zei ze, zonder enige bescheidenheid), ik maak mij niet meer druk om weinig of minder eten. Ik vertrouw op mijn lichaam en luister naar de signalen daarvan. Ik vaar op mijn intuïtie en mijn hartgevoel, luister naar mijn hoofd wanneer het nodig is. Ik ben niet meer bang voor de toekomst, heb het doemdenken achter mij gelaten en sta krachtig en zelfbewust in mijn (sinds gisteren weer hooggehakte) schoenen. Leef met vol bewustzijn en stel mezelf geen vragen waar ik het antwoord toch niet op weet. Ik voel me vrij, bevrijd van angsten en al dan niet denkbeeldige ketenen, ben gelukkig op het euforische af (denk aan die achtbaan), laat mij leiden door de golfbeweging van het leven en.. IK LEEF!!!!!! Intens en zonder terughoudendheid.
"Een achtbaan van emoties' is een zin die vaak als negatief wordt ervaren.Voor velen is dat het ook zonder enige twijfel. Zoals het nu met mij gesteld is, kan ik daar zelf echter met geen mogelijkheid enige negativiteit in ontdekken.
Woesj.... als in een achtbaan - daar ga ik, vol van vreugde, plezier, kracht en energie. Chemische stofjes danwel hormonen zoals adrenaline, endorfine, dopamine, fenylethylamine, serotonine, melatonine, en welke -ines er nog meer bestaan... het wisselt elkaar keurig en tijdig af. Wie ben ik dan eigenlijk om te gaan twijfelen aan de juistheid van wat dit derde leven mij nu brengt en in de toekomst voor mij in petto heeft of het momentum waar ik nu in zit? Een klein mens dat een derde kans heeft gekregen. Dat ben ik!
Ik dank de hemel op mijn blote knietjes dat ik dit allemaal mag meemaken, ervaren, geven, ontvangen en delen met zoveel mogelijk mensen om mij heen. In mij straalt een zon met grote kracht en ik laat mij meer dan graag door dat licht verwarmen.
Woesj... als in een achtbaan. Met dit verschil dat mijn achtbaan vooral mooie uitzichten biedt (een enkele uitzondering daargelaten). Met spannende hoogtes, ondiepe diepten, niet al te vaak achteruit, vaak over de kop (leuk!!), elkaar snel opvolgende bochten maar nooit te scherp of te eng. Daar zit ik!
Woesj... als in een achtbaan - en ik mag lekker mijn armen hoog in de lucht steken, de wind om mij heen voelen blazen, mijn hart horen bonken in mijn oren en mijn bloed voelen razen. En dat allemaal in het allereerste karretje; de mooiste plek - helemaal voorin!!!!
Nee, ik hoef voorlopig die piepende remmen niet te horen. Laat deze rit nog maar lekker voortduren... WOESJ!
En verder gaat zij.
