Aftellen: de eerste na de kerstdagen

De kerstdagen achter de rug, voor mijn tegenwoordige doen heel goed gegeten en een pondje aangekomen. De diëtiste zal blij zijn met me. Na de kerstdagen weer even terug in de realiteit van alle dag. De realiteit van weer de bestralingen beginnen, weer met de drinkvoeding aan de gang en gelukkig geen ziekenvervoer maar nog steeds met de eigen auto. Ook de realiteit van zoon J. die vandaag jarig is. Lieve J., ik kan er (weer eens) niet bij zijn maar ik wens je het aller- allerbeste voor het komende jaar: ook voor jou zal de zon weer gaan schijnen!


Vandaag de eerste van de resterende 10 fracties gehad en het ging goed. Geen geklooi met het masker of de ligging maar gewoon, hup in 1 keer goed! Kijk, zo mag ik het graag en zo mag het ook blijven. En nu dus nog 

 te gaan!

De hoestbui van gisteravond was niet misselijk en al helemaal niet licht. Ik was er al voor gewaarschuwd: taai slijm. Maar dat het zó taai zou zijn en dat het zó onwijs moeilijk is om op te hoesten, dat had ik niet verwacht. Dan sta ik daar boven de gootsteen m'n bronchiën uit m'n lijf te hoesten en komt er ff niks! Wat een oerkracht gaat er met het hoesten gepaard. Na kwartiertje hoesten zonder noemenswaardig resultaat, was er weinig energie meer over. Ik heb daar ruim een half uur staan hoesten, met zout water de mond spoelen en gorgelen en weer hoesten. Lief heeft al die tijd geduldig zachtjes op m'n rug staan kloppen om het slijm te helpen een uitweg te vinden, overigens ook zonder noemenswaardig resultaat. Ik verwachtte op z'n minst toch wel een paar stevige fluimen, maar nee hoor... niet meer dan een beetje slijm en that's it. Pfff... sta ik daar al die tijd voor te hoesten en blaffen. Afijn, na een kwartier kon ik amper meer de kracht opbrengen om echt te hoesten maar het lichaam dacht er niet over om te stoppen en zo heb ik nog een tijdje met slappe knieën en met afnemende krachten op de raspende golven meegedeind. Of beter gezegd: ik werd er door meegesleurd en kon geen kant meer op!

De taai-slijmoplossende hoestdrank bood uiteindelijk een beetje soelaas. Toen ik net lang genoeg kon stoppen om een slok te nemen. En daarna was ik echt uitgevloerd, totaal aan brokken. En geschrokken van de felheid van de aanval. Huilbuitje eroverheen, veilig in geliefde armen van mams (die overigens van schrik en onmacht naar boven was gegaan), en het was weer goed.

Voor het eerst in mijn leven kan ik me een heel klein beetje indenken hoe zwaar mensen met Cystic Fibroses oftewel taai-slijmziekte het moeten hebben. Het lijkt me ongelooflijk zwaar en verschrikkelijk om op die manier je dagen door te brengen. Benauwend ook, zoals ik zelf ook aan den lijve heb ondervonden.

Vanochtend voelden mijn keel en luchtpijp aan als een pas geveegde schoorsteen - ruw en pijnlijk na een te harde reiniging met kogel en borstel. Niet dat ik weet hoe een schoorsteen zich voelt, ik ben immers geen schoorsteen (maar een vliegtuig ;-) ). Maar ik kan me er een bepaalde voorstelling bij maken. En moe dat ik was!! Alsof ik een worsteling met Hulk Hogan had gehad en natuurlijk verloren. Spierpijn op plekken waarvan mijn toch wel ervaren spierpijnlichaam nog niet eens wist dat er spieren waren om pijn aan te voelen. Ongelooflijk!

Maar goed, de dag is weer voorbij. Lief, paps en mams zijn op verjaardagsvisite en straks ga ik proberen om wat op de bakplaat zachtjes gaar gedingeste vis naar binnen te werken. Wat niet zal meevallen, gezien de nog immer in ruw geschrokken staat van mijn keel. We zien wel hoe ver ik kom, en anders kan ik altijd nog terugvallen op bakjes vla, tot moes gepureerde mango of drinkvoeding op z'n ergst. Eet smakelijk!!