Vrijdagse weeksluiting

Vrijdag kreeg ik inderdaad mijn nieuwe bestralingsmasker en bijbehorende hoofdsteun. Ow, wat een verschil!! En wat een opluchting!! De sessie duurde eventjes langer omdat er weer nieuwe foto's en scans moesten worden gemaakt met het nieuwe masker op, maar zelfs dat hele halve uur was een eitje vergeleken met een paar minuten met het oude masker. De hoofsteun zit zo gegoten dat ook die op maat lijkt te zijn gemaakt. En het masker is nu gewoon een masker wat ik draag en niet langer meer een martelwerktuig wat mijn aangezicht beschadigt. Opgewekt vanwege de wetenschap dat ik het nieuwe masker zou krijgen, heb ik de foto's, scan en bestraling ondergaan. In alle rust en doodstil liggend, wat nu geen enkele moeite kostte. En toen ik van de tafel stapte straalde ik volgens de radiolaborantes. Een (be)stralende Esther liep de kamer uit!!
Ja, ik was weer moe en leeggezogen. Maar het fijne gevoel van niet langer een martelmasker op te moeten zetten, gaf tegelijkertijd heel veel energie. Daar kan geen express-choc tegenop hoor!


Zelfs het wachten op de taxi was anders dan anders. En dan niet alleen vanwege mijn blije gevoel. Er gebeurde iets adembenemend mooi in het wachthoekje in de hal van het poligebouw. Er was een Marrokaanse jonge vrouw met een piepklein kindje in een piepklein wagentje. En er was een verstandelijk gehandicapte pubermeid in een rolstoel. En er was even een heel klein moeder-dochter momentje tussen mams en mij: onze voorhoofden heel eventjes tegen elkaar, onze ogen in elkaars blik geklonken. En dat meisje in de rolstoel werd erdoor geraakt en kwam op onze afgerold. Om ons vervolgens een stralende lach te schenken, vergezeld van sterretjes in haar ogen. En de piepkleine baby (die het niet kon zien gebeuren) liet een piepklein geluidje horen. Het meisje in de rolstoel rolde naar de babywagen en koekeloerde naar binnen, onder de stralende blik van de jonge moeder. En de piepkleine baby liet weer een piepklein geluidje horen en het meisje in de rolstoel brak open als de zon door een donder wolkendek. Dol van geluk begon ze te lachen en te kraaien en zat daar gewoon ongelooflijk gelukkig te zijn! En de jonge moeder pakte haar piepkleine zoontje uit de kinderwagen en gaf het in handen van het meisje in de rolstoel. Die haar ongecontroleerde bewegingen ineens fluweelzacht en goed gecontroleerd uitvoerde en heel zacht en innig de baby tegen zich aanhield. Een piepklein babytje, een stralend meisje in een rolstoel die ineens heel gecontroleerd bleek te kunnen doen, een heel open en ruimhartig gevende jonge moeder... en mijn mams en ik die hier getuigen van mochten zijn. Zo mooi, zo getuigend van vertrouwen tussen onbekenden en een onvoorwaardelijk geven van krijgen tussen vrouwen van verschillende afkomst en achtergrond met gelijkheid in gevoel. De piepkleine baby heet Karim en is te vroeg geboren met 26 weken. Hij heeft tot 3 maanden na zijn geboorte in het ziekenhuis gelegen en was vandaag voor controle bij zijn artsen. Zo'n mooi kindje, puntgaaf, zachtjes kirrend en heel veel gevend. Een heel bijzonder moment op een plaats waar mensen de meest gruwelijke dingen te horen krijgen over zichzelf of hun geliefden. Onbetaalbaar mooi, dit momentje wat mij altijd zal bijblijven. Als er iets ter wereld is wat positieve energie kan geven, dan is het wel dergelijke voorvallen.
Nog vol van het mooie moment, werden we door de chauffeur ter taxi geroepen en na nog een laatste blik op de piepkleine baby en zijn intens gelukkige moeder en met de klaterende lach van het meisje in de rolstoel (inmiddels door haar taxi opgehaald) nog in mijn oren, ging ik met mams weer terug naar huis.
In de taxi overviel mij helaas een hele andere energie - die van boosheid. Omdat een van de kittens van onze poes, door mij in goed vertrouwen gegeven aan B., sinds 16 oktober vermist werd. Toen ik de avond ervoor op de website van de dierenambulance aan het rondkijken was omdat Chuli was weggelopen, kwam ik een foto tegen van dat kitten en het bijbehorende verhaal. Voor wie dat wil lezen: http://www.dierenambulance-purmerend.nl/?q=node/105874
Een ieder die mij kent, zal na lezing van dat korte verhaal wel weten wat dit bij mij teweeg kan brengen! Laat ik volstaan met te zeggen dat B. een behoorlijke schrobbering van mij heeft gekregen - niet omdat het diertje was weggelopen (dat overkomt mij ook met Chuli) maar wel om de wijze waarop hij ermee is omgegaan. Het laconieke van zijn reageren, het niet tijdig inschakelen van de dierenambulance... ach, alles. Gelukkig is dit verhaal goed afgelopen: het kitten is gered en heeft sinds 27 november liefhebbende nieuwe eigenaren in Purmerend gekregen... maar het doet mij wel pijn. Juist dit kitten, wat ik zelf zó graag had willen houden! Maar ik ben blij voor het katertje dat hij goed terecht is gekomen. En nog steeds heel boos op B.!
Laat ik niet verder afdwalen. Ik kwam thuis, vol van gemengde energie en adrenaline, en ben samen met mijn lief in de auto gestapt op weg naar het winkelcentrum zodat ik eindelijk dan toch naar de kapper kon. Dat was er deze week nog steeds niet van gekomen en ik was niet van plan om het nu opnieuw niet te laten doorgaan! Eerst hebben we nog wat kleine Sinterklaasinkopen en toen werd ik door mijn lief bij de kapper afgezet. Daar heb ik 2 uurtjes in totale gelukzaligheid doorgebracht. Want ik kreeg een hoofdhuidmassage, een haarmasker compleet met warme pakking, een heerlijke haarwasbeurt gegeven door bekwame en liefdevolle handen en vooral een heel fijn gevoel dat ik mijn hoofd achterover kon leggen voor een goede ervaring in plaats van een bestraling! Mijn eigen kleurtje verf erin, lekkere stylingproducten door mijn verwende haar en ik voelde me als nieuw van binnen. Van buiten stijf, koud, moe en krakkemikkig maar mét glanzend verzorgde haren en een warm gevoel van binnen.
Ik werd door paps en mams opgehaald en daarna gingen we terug naar mijn huis om daar gezamenlijk de avondmaaltijd te nuttigen: een op mijn verzoek gemaakte stamppot andijvie met gehaktbal. Ik had me er enorm op verheugd maar oh, wat viel het tegen. Niet omdat het niet goed gemaakt was - integendeel. Maar mijn smaakzin krijgt zo enorm op z'n donder door de bestraling dat die nu helemaal van slag is en niet meer werkt zoals het hoort. Met als gevolg dat elke hap viezer smaakte en ik het uiteindelijk heb moeten opgeven. In plaats daarvan kreeg ik van mams een heerlijke mango voorgeschoteld - die goddelijk smaakte! Wat mij op het idee bracht om dat heerlijk koude en zachte vruchtvlees op een versgebakken pannenkoek te leggen. En zo heb ik uiteindelijk een hele rare maar oh zo lekkere pannenkoek gegeten. Twee eigenlijk.
Nadat we gegeten hadden en paps en mams nog even zijn blijven uitbuiken en weggingen, ging bij mij het licht uit. Ik dacht "eventjes" te gaan liggen... wat een misrekening bleek want ik heb de hele avond liggen slapen!

Ach ja, ik was natuurlijk best in de weer geweest en dus was het niet verwonderlijk. Maar toch had ik niet verwacht om ook nog eens de hele nacht en de hele ochtend erna door te slapen! Tijd voor een winterslaap totdat de lente weer aanbreekt?