De langste dag

Met de verschrikkelijke sneeuwval van gisteren hebben we een record gebroken! Nee, niet het record "grootste sneeuwbui". Ook niet dat van langste file of meeste vrachtauto's geblokkeerd door sneeuw of iets van dien aard.
Wij hebben het duurrecord verbroken van de langste dag voor een bestraling. Het stond gepland dat we om 11.40 uur werden opgehaald. Maar de taxicentrale belde vlak voor aankomst van de taxi dat die onderweg was. En zo vloog ik door het huis om, vers uit bed, mezelf op tijd gereed te maken om te vertrekken en Cor hardhandig uit zijn warme nestje te trekken. Want we vertrokken dus 1 uur eerder.
Op de heenweg qua verkeer geen centje pijn. Alles reed prima door en er was geen enkele opstopping te bekennen! Met z'n allen keken we behoorlijk op onze neus toen we dit bemerkten. Maar goed, beter te vroeg dat veel te laat.
In het ziekenhuis liep het ook al zo gesmeerd - met een uur waren we weer klaar! En dus togen we opgewekt richting centrale hal, alwaar we ons telefonisch vrolijk meldden bij de centrale om direct een domper te krijgen: de taxi moest he-le-maal uit Zaandam komen. Hemelsbreed een stukje van niks, ware het niet dat de wegen uit Zaandam volledig dicht stonden. En dus begon het wachten. En wachten. En wachten. Na een redelijke 2 uurtjes kwam de chauffeur aan. In een rolstoelbus met van die vreselijk ongemakkelijke zitplaatsen. Maar beter slechte zitplaatsen dan geen, dus we gingen nog steeds redelijk blijmoedig zitten. In een jagende sneeuwbui weliswaas, maar toch nog met enige goede moed.
Die verloren we al snel zodra we de oprit van het ziekenhuis verlieten. Wat een verkeerschaos was het daar! Volgens mij is het op gewone dagen al het drukste kruispunt van Amsterdam maar wat we nu zagen, sloeg werkelijk alles! Vers van het kruispunt af, moesten we "nog even" langs het AMC om nog een echtpaar op te halen pffff.... Op de steile oprit van het AMC was het nog eventjes spannend maar hulde aan onze jonge chauffeur die in zijn tweede week zat. Zonder te slippen, heeft hij ons en het busje omhoog gekregen.
Onderweg kropen we voort - als we al reden - met een gangetje van maximaal 20 km/u. En wat voor capriolen we mensen hebben zien uithalen... dat verzin je niet. Zij wel, dat moge duidelijk zijn.
We hebben vrachtwagen zien slippen, busjes zien slingeren, automobilisten die hun bolides groot of klein op alle onmogelijke plaatsen door het verkeer wilden wurmen. We zagen mensen met scheppen de sneeuw voor of achter de wielen weghalen, opritten die niet berijdbaar waren, een viertal jolige kerstmannen in een auto met geopende raampjes, jongelui die vanuit hun auto sneeuwballen gooiden naar onze raampjes. Tja, zij konden wél zomaar bij de dikke laag sneeuw op het dak van hun auto - wij niet. En dat was niet eerlijk - oh nee! Aldus Calimero.
Na een uurtje of twee te hebben voortgesukkeld, zagen we eindelijk een zestal sneeuwschuivers. Aan de andere kant van de weg, dus niet voor ons boehoe! Nee, wij moesten het doen met een dikke laag glibberige troep en samengeknepen billen.
Eindelijk bereikten we de door taxichauffeurs gebruikte sluiproute van Landsmeer, alweer de meeste lichtjes nog niet eens ontstoken waren. Jammer, want het zou letterlijk een lichtpuntje voor ons zijn geweest.
En voort ging het, met hetzelfde slakkengangetje. Op naar De Gors, alwaar de eerste passagier moest worden afgezeten. Het doolhof van Purmerend. Alles ging goed, tot aan het afzetten aan toe. Mevrouw kon bijna niet zien maar met hulp van de chauffeur is zij heelhuids uit de bus en in haar huisje gekomen. En toen ging het mis. Bij een manoeuvre om de straat uit te rijden, kwame we schocking klem te zitten. Let wel, het was inmiddels al na vijfen en ons geduld raakte echt wel op. Natuurlijk was er geen matje, schep of enig ander hulpmiddel te vinden in het busje. Tenzij je mijn rolstoel meetelt (dat is tenslotte een hulpmiddel) maar voor het uitgraven van het busje hadden we daar niks aan. Er kwam een behulpzame buurbewoonster naar buiten met een schep waar niks mee is gedaan. Er werden een paar stoeptegels achter de wielen gezet maar dat hielp natuurlijk niet. Uiteindelijk kwam er een buurman naar buiten met een matje en dankzij hem konden we goddank verder.


Om 18.00 uur kwamen we uitgeput, uitgehongerd en brrrr-verkild tot op het bot eindelijk thuis - waar je douwe egberts drinkt... Of pickwick, of Van Nelle of Heineken of een flesje drinkvoeding zoals ik deed.
Aldus hebben we gisteren de allerlangste dag tot nu toe beleefd.