Bah

Lezer dezes zij gewaarschuwd: dit wordt een klaagzang over viezigheid. Mocht je een levendig voorstellingsvermogen hebben in combinatie met een zwakke maag - lees dit dan niet!


Er is niks lekker meer. Alles wat ik in mijn mond stop, krijgt ogenblikkelijk de smaak van euh... iets heel erg smerigs. Ik kan er niet eens een passende omschrijving voor bedenken. Ik heb de hele dag door een ongelooflijk vieze smaak achter in mijn mond. Vooraan valt het nog wel mee, dat wil zeggen: vooraan de tong. Zolang het voedsel maar op het puntje blijft, dan is het nog te doen. Maar oh wee als er ook maar één kruimeltje van iets richting keel gaat: dan komt onverbiddelijk de niet te beschrijven smerige smaak erbij en ga ik bijna over mijn nek van de viezigheid. Bah!


Hoe omschrijf je zoiets: het smaakt zoals een pot prut ruikt? Alsof je een dooie muis achter in je keel hebt zitten? De smaak van graflucht? Of toch meer van uitwerpselen? Ik weet het niet, maar ik word er wel wanhopig van. Met man en macht probeer ik te blijven eten, het lijf vraagt erom en dus probeer ik het te gehoorzamen. Ondanks de niet aflatende misselijkheid, ondanks de vrees dat die misselijkheid heviger wordt zodra iets richting keel gaat. En ondanks de vele teleurstellingen op het gebied van eten en vooral de smaakbeleving ervan. Zelfs de goddelijk lekkere chocoladetaart die door M. voor mijn verjaardag gemaakt is (en op die dag redelijk goed smaakte) is nu veranderd in iets wat zo smerig smaakt dat het met geen pen te beschrijven valt.
Als gewoon danwel aangepast eten niet smaakt en zelfs het vloeibare astronautenvoer smerig smaakt - wat moet een mens dan in godesnaam nog eten zonder misselijk ervan te worden? Ik doe keihard mijn best om te blijven eten, maar het wordt met het uur moeilijker om het vol te houden.
Hoewel ik uit pure koppigheid weiger om aan het vloeibare astronautenvoer te gaan of -erger nog- sondevoeding, begin ik nu toch te twijfelen. Op dit moment overheerst het gevoel van te willen stoppen met proberen. Elke poging mondt uit in een diepe teleurstelling. Had ik zojuist net een broodje gemaakt wat ik normaal gesproken lekker vindt - blijkt het niet te vreten te zijn! En dus zit ik na een paar smerige happen gewoon te janken van teleurstelling en frustratie. Wat als dit nou zo blijft voor de rest van mijn leven? Ik moet er toch niet aan denken dat ik nooit meer iets als smaakvol en lekker zou kunnen ervaren... 


Op dit moment overheerst het gevoel dat ik maar stop met proberen te eten - het smaakt toch naar iets wat ongelooflijk vies, bagger, smerig, misselijkmakend verrot is. Voor mij geen eten meer vandaag, ik heb het even helemaal ermee gehad!