Aftellen: Spaanse rokken en rode vlekken

(Een kleine waarschuwing vooraf: dit blog bevat aan het einde beelden die bij sommigen wellicht een schrikreactie teweeg kunnen brengen - en dat is geen grapje).


Het valt me steeds zwaarder om de dagen door te komen. Het valt me zelfs steeds zwaarder om dit blog bij te houden. Toch houd ik stug vol. Zowel wat het doorkomen van de dagen betreft, als het bijhouden van mijn blog. Het eerste, omdat ik moeilijk anders kan. Ik kan toch moeilijk ineens stoppen met ademhalen of de tijd dwingen om even stil te staan. Wat het tweede betreft: dat doe ik nog steeds om voor mezelf een beetje orde te scheppen in de chaos die kanker heet. Want hoewel ik al zoveel weken verder ben, is de chaos er niet echt minder om geworden. Okee, ik heb een klein beetje meer overzicht want routine, maar de lichamelijke en emotionele gevolgen buitelen nog steeds over en door elkaar heen. 

Maar voordat dit een sombere blog dreigt te worden, begin ik eerst met het inhalen van het aftellen: bestraling nummer 8 wordt hierbij afgestreept en naar het rijk der geschiedenis verwezen! Bye bye 8!

En wat heeft het bovenstaande nu allemaal te maken met Spaanse rokken en rode vlekken, vraagt de lezer zich nu misschien af? Ik zal het vertellen, beginnende met de Spaanse rokken. Maar voor enig begrip is eerst een kleine introductie nodig.

Op de vijftigste dag, derhalve de zevende zondag, na Pasen (en dat is dus Pinksteren) verzamelen pelgrims zich vanuit heel Spanje in Huelva in Andalusïe. Gemotoriseerd vervoer is niet toegestaan. Zij komen te voet, te paard of met paard en wagen om uiteindelijk naar de kapel van de Virgen del Rocío uit te komen om haar aldaar te vereren.  Deze pelgrimstrocht en is een bonte mengeling van diep gelovigen die de tocht als ware offerande blootsvoets lopen, honderden toeristen, Spaanse feestgangers, jongens die meisjes zoeken, meisjes die jongens zoeken, jonge moeders die hun baby aan de Heilige Moeder komen offreren (niet offeren) en alles wat daar tussen zit. De pelgrims (de Romeros)  zijn in zijn hun mooiste traditionele kledij uitgedost. Van groot tot klein, van jong tot oud - zonder uitzondering wordt de speciaal voor de gelegenheid gemaakte kleding gedragen. Voor de dames zijn veelal het de alom bekende Spaanse jurken, die dan weer zijn afgeleid van de losse rokken uit vroegere tijden, met gerende banen en stroken ruches langs de onderkant.

Erboven een nauwsluitend bloesje of topje, soms ook een mantón, de bekende Spaanse omslagdoek met franje. Gezien het feit dat het een barre tocht die lopend of gezeten op een kar of een paardenrug wordt afgelegd, hoort de bekende Spaanse laars (la campesina) gedragen te worden. En dat is nodig ook maar wordt helaas vaak niet meer gedaan. De zwarte schoentjes op de foto zijn de welbekende dansschoenen.
Voor de heren bestaat het tenue uit een strakke broek met hoge taille, een overhemd en een bolerojasje, afgetopt met de Spaanse hoed en soms ook een sjerp. Maar dat terzijde, het gaat hier om de rok. De naam van de rok is afgeleid van de heilige zelf: de Virgen del Rocío. De rok wordt falda rociera genoemd. De pelgrimstocht heet de Romeria, en dat is dan weer afgeleid van de bosjes van bijeengebonden takjes rozenmarijn (romero) die aan de Virgen de Rocío worden geofferd. De welbekende flamencojurken horen eigenlijk niet thuis op de Romeria. Die jurken zijn voor de feesten die ervoor en erna plaatsvinden - het zijn dan ook echte pronkjurken die vaak vele kilo's wegen en alleen al daarom ongeschikt voor de Romeria. De rokken van tegenwoordig zijn niet meer de lichtere versies van vroeger, toen ze nog zelf gemaakt werden en niet meer waren dan een een enkellange rok van gerende banen katoen met onderaan een of twee lagen gesteven ruches.

Desalniettemin wogen en wegen de losse rokken nog steeds de nodige kilo's vanwege de vele meters stof die ervoor gebruikt worden. Ik ben zelf in het trotse bezit van zowel een lichte dansversie van de falda rociera, alsook een zwaardere rok. De lichtgewicht versie is uitgevoerd in prachtig vallende zwarte zijdejersey met één brede strook kant langs de zoom. Mijn zwaardere falda rociera is van witte broderie met 3 brede stroken ruches met tussenstroken van zwarte tule. De gerende banen vormen een samen hele cirkel. In deze rok is bijna 13 meter stof verwerkt.

Daarnaast heb ik een prachtige pronkjurk die vele kilo's weegt en die bestaat uit stroken vanaf de onderkant van de heupen tot aan de grond. Als je die een hele dag draagt, dan snijden de veters die in de schouderbanden zitten in je schouders en krijg je open enkels en scheenbenen van het schuren langs de ruwe binnenkant van de rok als je geen laarzen draagt. Tot zover de introductie, terug naar de titel van dit blog. Waarom Spaanse rokken genoemd?

Welnu: aan het einde van elke behandeling voelt ik mij alsof in een  Spaanse rok heb aangetrokken die me enigszins naar de vloer trekt. En met elke volgende behandeling, komt er een rok overheen. Waarbij de eerste uiteraard niet uitgetrokken wordt! Aan het begin van de reeks van 35 behadendelingen, leken de rokken nog redelijk lichte exemplaren te zijn. Stuk voor stuk licht, maar bij elkaar een aardig gewicht vormend. Maar toch, ze leken op mijn zwarte dansrok: soepel vallend en nergens knellend of schurend. Aan het einde van die eerste week had ik dus vijf rokken aan. Beetje zwaar rond het middel maar nog redelijk goed te doen. En toen kwam het weekend en daarmee met name de zondag. Hup, er kwam een pronkjurk overheen. Niet zo'n een hele zware, maar toch: de loodveters in de schouderbanden en rond de halslijn (om de boel mee aan te snoeren)  waren goed te voelen en het gewicht van de jurk drukte mijn schouders neer. De rokken onder de jurk werden samengeperst en daardoor duidelijker voelbaar en zwaarder trekkend aan mijn taille en heupen. Maar soît, er was nog volop goede moed en -zeker in vergelijking met nu- energie om het gewicht te dragen.
De tweede week kwam er elke dag opnieuw een rok bij. Over de jurk heen en over elkaar heen. En zo werd het gewicht ervan steeds zwaarder en de omvang steeds groter. Ik begon met moeizamer voort te bewegen - lanzaam en voorzichtig om niet te struikelen. De tweede zondag: weer een pronkjurk over het geheel heen.

En nu ben ik bijna 6 weken verder en heb ik aldus een kostuum verzameld dat bestaat uit 28 rokken en voor elke zondag 1 pronkjurk. Alles over elkaar heen. Hangend aan mijn schouders, knellend in mijn taille, trekkend aan mijn heupen en mijn enkels en scheenbenen stuk makend. Want ik ben vergeten mijn laarzen aan te trekken...

Met elke dag die verstrijkt, voel ik hoe het zwaarder wordt en hoe ik langzamer en trager word. Moe van het zeulen van al dat gewicht en met pijn overal in mijn lijf van de té strakke taille- en schouderbanden, schurende stroken kant en ruches, opeengepakte rokken en wat al niet meer. Log en onhandig beweeg ik mij voort, soms letterlijk stotend en hortend en bijna omvallend. Buiten kan ik al niet eens meer lopen dan een schamele 15 meter en zelfs dat moet ik doen met steuntje in de vorm van een arm om aan te hangen of mijn rolstoel om op te leunen. Het figuurlijke gewicht van al die figuurlijke Spaanse rokken en jurken is letterlijk loodzwaar. Ja, ik heb al 28 behandelingen afgestreept! Maar de bijbehorende rokken mag ik nog niet uittrekken. En vandaar dus deze titel. Zonder getal erin genoemd, want ik ben nog steeds tellende. Olé!

Voor wat betreft de rode vlekken, dat is het heel stuk eenvoudiger en op geen enkele wijze overdrachtelijk of figuurlijk bedoeld. Het simpelweg zijn rode vlekken die duidelijk zichtbaar zijn geworden in mijn gezicht en die ik te danken heb aan de verwoestende werking van de oh zo vernuftige radiotherapie.

Linkerwang close-up

Rechterwang close up

Linkerwang

Rechterwang

Okee, ik geef het toe: van veraf en niet in close-up gezien valt het nog wel mee. Maar het feit dát het er zichtbaar zit én dat het vooral ook voelbaar is, stemt me niet vrolijk.

Het hoort niet bij me, is niet van mij en ik wil het ook niet hebben. Gratis of niet, ze mogen het houden!

Trouwens, het jeukt en brandt en tintelt en het is al met al gewoon shit.

Alles bij elkaar genomen kan ik vandaag wel concluderen dat ik het zwaar heb. Al die rokken en jurken over me heen en dan ook nog eens die rode vlekken - zou het er nu nog een beetje egaal en rouge-achtig uitzien, dan horen jullie me niet. Maar deze bestralingsbrandwonden in mijn gezicht  vind ik niet bepaald leuk.

En zo gaan we richting 29e rok en tegelijk weer een nummer afstrepen. Dubbel nietwaar?