Verandering

Nog twee dagen en dan is het zover: de radiotherapie gaat beginnen. En vanaf die dag zal mijn dagelijkse leven er behoorlijk anders gaan uitzien. Dag en dagelijks zal alles staan het in het teken van bestraald worden. De taxiritten naar en van het ziekenhuis, de behandelingen zelf, de mensen die je in het ziekenhuis ontmoet, de onvermijdelijke lichamelijke gevolgen van de bestralingen, leren omgaan met wat er allemaal gebeurt en langzamerhand anders zal worden. Maar dat alles is nog te overzien en -belangrijker nog- overkomelijk.  Want wat is een periode van zes weken nou op een heel mensenleven? Niets toch zeker.Wat minder overzichtelijk of overkomelijk is, is dat de rest van mijn leven eigenlijk al veranderd is. Vanaf de dag dat ik de diagnose heb gekregen, is die verandering in gang gezet. Niet alleen omdat ik kanker heb of omdat die ongeneeslijk is. Maar vooral omdat vanaf dat moment mijn kijk op het leven anders is geworden. Nu al! Bijna ongemerkt gaat dat, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Soms gaat dat gepaard met heftige emoties, soms met een apart soort humor wat je op dat moment staande en gaande houdt.

Ik ben nu al niet meer degene die ik ervoor was. Bepaalde zaken die voorheen zo belangrijk leken, zijn dat al een stuk minder. De uitdrukking "lekker boeiend" is ineens een gevleugelde gedachte geworden. Net zoals "belangrijk" ineens een andere betekenis heeft gekregen, een zwaardere lading. Want wat pakweg drie maanden geleden nog heel "belangrijk" was, valt nu in de categorie "lekker boeiend". En wat ik voorheen dacht boeiend te vinden, is dat nu veel minder. Vervangen door écht boeiende dingen. Zoals genieten van het moment, elk mooi moment wat zich voordoet. Een lekkere toet na het eten, een kus of omhelzing, een glimlach die je niet ziet aankomen, een onverwacht kaartje of telefoontje. Zelfs de telefoontjes of kaartjes waar je naar uitkijkt omdat je ze vaak krijgt en er aan gehecht bent, de manier waarop die je steeds opnieuw raken. Gouden momenten. Zoals dat moment afgelopen week. Het was een grijze, sombere dag met een donker dreigende hemel tegen zonsondergang. En dan opeens een enorme donkere wolk met een gouden rand. Letterlijk gouden zonlicht eromheen. Prachtig mooi en onvervangbaar.

Of het moment waarop er plotseling begrip ontstaat tussen jou en een heel dierbaar iemand, over iets wat eigenlijk niet te begrijpen valt. Het punt waarop iemand zijn of haar dagelijkse masker even laat vallen en laat zien wie er werkelijk achter schuil gaat. Onbetaalbaar mooi.
Ik heb altijd oog gehad voor de mooie momenten in het leven, ik heb altijd geprobeerd om mijn innerlijke kind er te laten zijn in alle openheid. En ik heb altijd genoten van de goede dingen van het leven.

Maar de verandering die nu al heeft plaatsgevonden, en die alleen nog maar voort zal duren, zorgt ervoor dat al die mooie momenten nóg mooier en waardevoller zijn dan voorheen. Intenser in al hun schoonheid, indringender dan ooit. En ze laten een diepe en blijvende indruk achter zoals hiervoor niet eerder het geval was. Verandering is niet per definitie verkeerd.

Begrijp me niet verkeerd: ik blijf het ****BLEEP**** vinden dat ik dit heb en zal er never nooit 'dankbaar' voor zijn, zoals sommige mensen dat wel kunnen zijn - op den duur. Maar ik begrijp nu wel waarom lotgenoten dat denken te zijn: omdat deze ziekte je nu eenmaal verandert, je kijk op het leven wordt anders. Zoals ik al zei: verandering is niet per definitie verkeerd.