En toen was het.... BOEM!!!

We zijn nu anderhalve week verder sinds het vernietigende nieuws. Een hele gekke en onwerkelijke periode is dit geweest. 
Twee avonden geleden zat ik 's een beetje te surfen over de website van het KWF en via die site kwam ik uit bij betrouwbare informatie over mijn soort kanker en ook over de bestralingsbehandeling ervan. Om met het eerste te beginnen: de officiële benaming ervan is ACC (Adenoïd Cysteus Carcinoom) en het valt onder hoodf/hals kanker, een aparte groep onder de vele soorten kanker die er zijn. Voor degenen die dit willen weten.


Al lezende werd ik langzaam bevangen door een gevoel van vervreemding. Ik las dingen waarvan ik wist dat het over mij ging, over de ziekte die ik heb. Maar tegelijk voelde het alsof het over iemand anders ging. Alsof de informatie die ik aan het vergaren was, niet voor mijzelf bedoeld was maar voor iemand anders of gewoon als iets waar ik interesse voor had om welke reden dan ook.
Het is heel raar om dat gevoel van vervreemding te ervaren. Weten dat het over jou gaat, maar voelen alsof het niet zo is. Dat gevoel van vervreemding bleef aanhouden nadat ik klaar was met lezen en bleef ook de dag erna nog hangen. En op een bepaalde manier is het bij vlagen nog steeds aanwezig. Er is een plekje binnen in mij waar een een heel zacht stemmetje huist. En dat stemmetje fluistert heel zachtjes: 'misschien hebben ze zich gewoon vergist'...


Ik heb mijn eigen blogs er nog eens op na gelezen en ja, het gaat echt allemaal over mij - dit overkomt mij inderdaad. Dat zachte stemmetje moet gewoon stil zijn en niets meer zeggen. Dat zou al een stukje meer rust brengen.
Jullie hebben gelezen dat ik verdriet heb gehad, dat ik erom heb gehuild en dat ik in de regelstand ben geschoten. Wat er aan ontbrak, is wat er deze afgelopen anderhalve dag gebeurd is; een lawine aan heftige emoties die ik alleen maar kan vergelijken met een heftig natuurgeweld. Een orkaan, of een dijkdoorbraak. Een vulkaanuitbarsting... verzin het maar.


Tot nu toe heb ik me geen moment serieus afgevraagd wat iedereen zich in mijn situatie zou afvragen, het grote WAAROM.
Toen ik jaren geleden de diagnose fibromyalgie kreeg, heb ik mezelf die vraag een aantal maanden gesteld. Waarom ik? Waarom moet dit mij overkomen? Ik ben toen best door een dal gegaan en die waarom-vraag is natuurlijk nooit beantwoord. Misschien is dat de reden dat ik me nu bij deze gelegenheid die vraag nog niet gesteld had.
Maar ineens was het daar, toen was het BOEM: WAAROM MOET MIJ DIT )&(&^&*()*&%$%#@#$ NU WEER OVERKOMEN???????????? WAAROM IK - HEB IK NOG NIET GENOEG ELLENDE GEHAD???? WAAROM, WAAROM, WAAROM???


En gelijk met die vraag kwam ook de woede, de boosheid, het onbegrip, de wanhoop, de angst, het verdriet. De onzekerheid, het plotseling zien van de eindigheid van mijn bestaan, het stukgaan van mijn met moeite weer opgebouwde toekomstbeeld.
Ik heb gehuild, gejankt, gegierd, gegild, geschreeuwd, vervloekt en gevloekt. Ik heb medelijden met mezelf gehad en gehuild om een leven wat getekend wordt door pech en rampspoed. Ik heb geroepen, gevraagd, gesmeekt, gebeden en me bijna de haren uit m'n hoofd getrokken. Ik heb geschopt en gestampt, heb me in de armen van mijn lievelingen geworpen en me door hun laten wiegen en laten kalmeren. Ik heb gehuild als een baby, gesnikt als een kind en gegild als een dolle. 
In volle kracht heb ik het geweld aan emoties over me heen laten komen, in de wetenschap dat dit nog vaker zal gebeuren. Dood- en doodmoe word ik ervan. Vervolgens heb ik me uitgeput in bed laten vallen en de dekens ver over m'n hoofd getrokken, om in een diepe droomloze slaap te vallen, waaruit ik niet meer wakker wilde worden. Was ik maar een moderne Doornroosje, kon ik maar honderden jaren blijven slapen en niet meer wakker worden... of wel, maar dan in de wetenschap dat dit allemaal één lange, boze droom is.


Ik vraag me nu niet zozeer af waarom, ik ben er gewoon pisnijdig over. De oneerlijkheid, het valse en gemene hiervan - het maakt me woedend en verdrietig. En het lullige is: ik weet dat ik er niets aan heb. Ik help mezelf er niet mee, ik help mijn naasten er niet mee. Het vreet energie, het brengt me nergens en leidt verder nergens toe. Behalve dan dat het veel van mijn krachten vergt. Kracht die ik op dit moment zo hard nodig heb om aan te sterken, om mijn lichaam en geest schrap te zetten voor de serie bestralingen en wat daar nog voor komt: het saneren van mijn mond, het trekken van de kiezen en de mogelijke slechte uitslag van de nog te maken CT-scans.


Uiteindelijk is vanavond de rede weer een heel klein beetje terug gekomen en ben ik toch maar onder dat dekbed vandaan gekomen. Niet voor zozeer voor mezelf...
Ik sta pas aan het begin van een lang en moeilijk traject en ik zal nog wel ergere momenten doormaken en met mij natuurlijk ook mijn naasten. Momenten waarop ik echt helemaal niemand wil zien of horen en waarop ik niet voor rede vatbaar wil en kan zijn.
En dus bewaar ik die krijg-allemaal-de-kolere-momenten voor wanneer ik het harder nodig heb. Of althans, dat probeer ik.

Oh man, wat een rotzooi!