Van voor naar achter, van links naar rechts...

De rest van de tekst van dat liedje is me even ontgaan maar die eerste regel geeft precies weer hoe ik me voel. Qua emoties ga ik inderdaad van voor naar achter en van links naar rechts, van hoog naar laag en weer omhoog en zo verder. 
Neem nou eergisteren bijvoorbeeld. De avond na het niet-sinterklaasfeestje bij onze jongste kleindochter. Hartstikke leuk heb ik het gehad en ik heb er echt van genoten. Die kleine armpjes om me heen, de spontane knuffels en kusjes die ik van haar kreeg. Al die lieve dingetjes die het zo speciaal maken om een kleinkindje te hebben. Ik was doodmoe maar voelde me desondanks rijk en gezegend. Op dat moment zat ik duidelijk hoog en naar voren.
Tegelijkertijd schrok ik ook van mijn eigen lichamelijke zwakheid. Even twee keer op en neer van woonkamer naar keuken en ik moest mezelf echt aan het aanrecht vasthouden om niet door mijn benen te zakken. De kleine optillen: dito. Moest haar snel weer afgeven anders was ik met kind en al door m'n benen gezakt. Dit waren typische momenten waarop ik laag zat en naar achteren.

Die nacht heb ik onwijs slecht geslapen, om niet te zeggen: bijna niet. Ik werd ook ontzettend vroeg wakker. En als ik vroeg zeg, dan bedoel ik ook vroeg. Nog voor half zeven de eerste keer! Je kunt je wel voorstellen wat dat doet met een toch al vermoeid en zwak lijf... Het opstaan zelf was een ramp - amper vooruit te branden en alleen al het aantrekken van de ochtendjas, de toiletgang en het naar beneden gaan om op de bank te ploffen, kostte me het kleine beetje energie wat ik had. Hetgeen mij weer op een dieptepuntje deed belanden. De rest van de dag is gisteren verlopen als een wilde rit in een achtbaan. Hoog-laag-links-rechts-hoog-laag-enzovoorts en zo verder. Mijn humeur schoot werkelijk alle kanten op. Van beestachtig slecht tot opgetogen vrolijk en alle gradaties, smaken en kleuren daar tussenin. Geen pijl op te trekken voor mezelf, laat staan voor mijn directe omgeving.

Zusje kwam onverwachts langs met man en jonge dochters. Enorm van genoten terwijl ik -nog steeds niet aangekleed- op de bank hing. Of zoals zusje het zo treffend zei: als een prinses op de erwt. Flink in de watten gelegd maar met een grote onrust in mijn lijf en vooral in mijn geest.
Pannenkoeken gegeten, met veel snelheid en gezelligheid klaargemaakt door R. en zijn kleine meiden samen met mams. Vier man (ahum, drie vrouwen en één man) sterk achter het fornuis waarop vier koekenpannen in hoog tempo werden gevuld met beslag en in dito tempo de pannenkoeken uitbraakten. Een unicum want nog niet eerder vertoond in mijn huis en keuken: dit gezelschap bij elkaar en dan ook nog eens op die manier samenwerkend. Een moment om van te genieten. Je raadt het al: het humeur was opperbest op dat moment.
Zusje en ik samen op de bank snoepend uit de pot gevuld met de ongebruikte lekkernijen van Sint Maarten - alweer al zo'n uniek moment want volgens mij ook nog niet eerder voorgekomen in deze setting. Nog een moment om van te genieten. Hóóg!
Toen met z'n allen bord op schoot, samen rondom de kleine salontafel knus bij elkaar op de bank en genieten van de heerlijke pannenkoeken. Nog een moment van genot. Hóóg!
Tegelijkertijd onderstreepte het voor mij nog eens extra wat ik zelf op het moment allemaal niet kan. Gezellig mee doen met restaurantje spelen, de mij zo bekende scepter zwaaien over het eetgebeuren, het opruimen of althans, het dirigeren daarvan (wat een zelfkennis plotseling)... een moment van laagte, diepte en ook verdriet. Heel laag! Ik kon het gisteravond laat wel uitschreeuwen van frustratie en janken van verdriet. Maar dat was het punt: ik wilde helemaal niet janken, had daar totaal geen zin in. Niet weer janken, niet opnieuw in tranen - nee, geen trek in, geen zin an! En zo werd het verdriet vervangen door boosheid - net zo ongewenst als de tranen. Laag!

Ik word dus constant heen en weer geslingerd van fijne en mooie emoties naar boosheid, verdriet en onmacht -en weer terug. Gék word ik ervan!

Na een goede nachtrust, dacht ik vanochtend redelijk goed van humeur te zijn opgestaan. Maar vervolgens slaat het een paar uur verder zomaar om in een driftbui. Is dit nou normaal, hoort dit nou gewoon bij het verwerken van alles? Enige mate van stemmingswisselingen is mij niet onbekend, maar dit gaat wel heel snel en is ook erg heftig. Het is voor mij al amper bij te benen, laat staan voor mijn hubbie of paps of mams. Als ik er al gek van word - wat moeten zij er dan niet van worden?


Ik blijf maar ongewild denken aan hoe ik hiermee moet of kan omgaan. Bij een jobstijding zoals kanker vaak is, wéét je waartegen of waarvoor je moet vechten. Vechten tégen de kanker en het daaraan onderdoor gaan, knokken vóór het leven zelf.
Maar dit dan? Ja, het is kanker. Dus daar kan ik tegen vechten en ergens tegen vechten is me niet onbekend. Maar hoe lang moet ik blijven vechten tegen deze kanker? Bij andere soorten, is het vaak bekend wat de prognose is. Of om het ronduit bij naam te noemen: hoe lang je nog te leven hebt (hoewel het natuurlijk geen exacte wetenschap is). Hierbij is er echter geen eenduidig antwoord op te geven. In ieder geval totdat het zich wel uitzaait. En dan, hoe lang dan nog? Kortom: hoe en hoe lang moet en kan ik blijven vechten tegen deze ziekte? Bij de fibromyalgie is het me inmiddels wel duidelijk geworden in de afgelopen jaren: ertegen vechten heeft niet echt zin want dat is een gevecht tegen jezelf. Eentje waar je alleen maar vermoeider van wordt. En dus is het zaak om het touwtje te laten vieren en weer aan te trekken, naar behoefte en mogelijkheid van de geest en het lichaam. 


Ergens vóór vechten: in dit geval het grote gevecht voor het leven en alle mooie dingen die daaraan verbonden kunnen zijn. Om maar weer op bekend terrein te blijven: bij de fibromyalgie weet ik ondertussen wel hoe ik dat gevecht moet leveren. Elke dag op een andere manier. Accepteren dat ik niet meer alles kan zoals jaren geleden en dus loslaten van hetgeen je niet meer volledig kunt doen. Maar soms ook gewoon dwars en koppig zijn en overal schijt aan hebben. Over je grenzen heen gaan, omdat je iets de moeite waard vindt. Zoals bijvoorbeeld een verjaardag of iets anders wat je leuk vindt. De dagen ervoor houd je daar rekening mee door goed te rusten en jezelf met een beetje energie op te laden. De dag van de gebeurtenis zelf, geniet je met volle teugen. En de dagen erna ben je gewoon de pineut en moet je weer bijkomen, veel rusten en de pijn voor lief nemen. Dat weet ik van tevoeren en zo ga ik ermee om.
Maar als ik dit nu probeer te vertalen naar dit gevalletje van kanker, dan loop ik vast. Want hoe kan ik nou weten waarvoor ik moet vechten als ik geen idee heb van het verloop ervan?
Ja, voorlopig weet ik dat de vermoeidheid alleen nog maar erger zal worden na aanvang van de bestralingen. En ook dat ik pijn zal krijgen in mijn mond en aan mijn gezicht en dat ik als gevolg van de bestraling blijvende problemen zal houden. Dus dat is een gevecht daar tégen, niet daar vóór. Of is het een kwestie van dat over me heen laten komen en proberen mee te wiegen op de golven ervan? Dat is toch niet hetzelfde als ergens voor vechten? Pff... van welke kant ik dit ook bekijk, ik kan er nog geen touw aan vast knopen. Dus voor nu probeer ik het  dan ook niet en laat ik touwtje gewoon bungelen. Voor zover ik dat kan. Moeilijk...


Ondertussen is het lange wachten begonnen. Het wachten op bericht van de afdeling radiotherapie - we moeten het zelf warm houden daar, om te voorkomen dat mijn papieren ergens onderaan een stapel eindigen. Kon die bestraling maar alvast beginnen, dan hadden mijn gedachten niet meer zoveel tijd om in kringetjes rond te draaien. Is er niet iemand die mij een klap op m'n kop kan geven en zodoende de draaimolen van gedachten tot stoppen kan dwingen? Zo ja, graag even contact met mij opnemen, ik beloof je dat je direct kunt beginnen en dat ik het je later niet kwalijk zal nemen.