Het einde en het begin

Vanavond is het einde, oftewel het einde van mijn leven zoals ik dat tot nu toe heb gekend en geleefd. Met fibromyalgie en alles wat daarbij hoort. In de afgelopen jaren is dat langzamerhand en met hink-stap-sprong een bekend terrein geworden. Niet altijd even geliefd, laat staan gewenst. Maar wel bekend. En vanavond is het de laatste avond van dat bekende leventje.

Morgen is het begin van een nieuw leven: met de welbekende fibromyalgie en nu ook met de (nog) onbekende kanker. Een leven wat de komende 6 weken in het teken staat van dagelijkse bestralingen en minstens de eerste 6 weken daarna in het teken van herstel. En van het leren leven met kanker. Want dat het om LEVEN gaat, is voor mij niet meer dan logisch en vanzelfsprekend. Ik zal misschien klachten overhouden aan de bestralingen - maar misschien valt het mee. Het zal niet meevallen en naarmate de dagen en weken verstrijken, zal het alleen nog maar zwaarder worden. Om daarna weer langzamerhand weer draaglijker en lichter te worden. Maar hoe het ook zal gaan: vanaf morgen zal ik het in ieder geval nooit meer met dezelfde blik aanschouwen zoals ik tot nu toe heb gedaan. En daarom is het dusook een nieuw begin. Niet in de zin van mooi, licht of gemakkelijk maar dat maakt het niet minder nieuw.

Ik heb geen idee hoe ik ermee zal omgaan, de tijd zal het leren. Vallend en opstaand, dat staat in ieder geval vast. En hoe lang ik erover zal doen om het werkelijk een onlosmakelijk deel van mij te laten uitmaken weet ik natuurlijk ook nog niet. Afgaand op de laatste paar weken, heb ik het donkerbruine vermoeden dat het weleens sneller zou kunnen gaan dan verwacht. De luxe van de tijd ervoor kunnen nemen is immers niet meer zo vanzelfsprekend als voorheen, nu ik midden in deze stormachtige periode zit en alles snel-snel moet verwerken. Bovendien hebben er in mij al veranderingen plaatsgevonden in een tempo dat ik zelf nooit voor mogelijk had gehouden. Dus ik ga er maar vanuit dat de komende gebeurtenissen ook snel een plaatsje zullen vinden en daarmee onherroepelijk deel van mijn leven gaan uitmaken.


Het begin van en nieuw leven, met een nieuwe ziekte erbij. Ongeneeslijk, onbekend en ongewenst. Maar wel van mij en ik kan er niet omheen. Dus dan lijkt het mij handiger om het daadwerkelijk een deel van mij te laten worden. 


Zo gaan we vanaf morgen dus een nieuw begin tegemoet. Met volle kracht en met frisse tegenzin. En om in positieve termen te blijven schrijven en denken: het is niet zozeer het einde van een bekend leven als wel het begin van een nieuw. Ik ben benieuwd wat het mij en de mijnen allemaal gaat brengen.