Met vertraging

Gek is dat toch, hoe berichten tijdens deze periode met vertraging binnen lijken te komen. Alsof de geest een dag of wat achter loopt op de gebeurtenissen. Ik bedoel maar, je krijgt nieuws te horen (goed of slecht) en je registreert het wel maar de echte reactie die erbij hoort, komt pas later. Zo ging het met het slechte nieuws en zo is het ook met het betere nieuws gegaan.

Toen de arts mij telefonisch heel blij meldde dat er geen uitzaaiingen zijn, was ik natuurlijk blij om dat te horen. Of eigenlijk was het meer dat ik opgelucht was. Daar waar men om mij heen vreugdedansjes en dito geluiden maakte, was ik gewoon opgelucht in plaats van blij te zijn of in een hoera-stemming te schieten. Opgelucht omdat mij hiermee een hele zware behandeling bespaard is gebleven, dat wel. In eerste instantie. Pas een dag later begon ik de bijbehorende blijdschap te voelen. Voorzichtig en enigszins aarzelend. Want zoveel mazzel kon ik toch niet hebben?? In de loop van de dag maakten de voorzichtigheid en aarzeling plaats voor een dieper gevoel van blijdschap. Of eigenlijk van het besef dat ik "zomaar" een stuk of wat levensjaren kado heb gekregen. Niet dat ik de hele tijd loop te denken dat ik snel doodga of dat ik er ineens volgend jaar niet meer zal zijn. Nee, daarvoor is mijn automatisch optimisme te goed afgesteld op euh... optimistisch zijn dus.
Maar laten we wel zijn: het is nu eenmaal ongeneeslijk en er zullen uitzaaiingen komen - hoewel ik daarmee natuurlijk wel bezig ben, beheerst het niet overmatig mijn gedachten. Ik denk dat ik het al eerder heb gezegd, de vraag is niet óf maar wanneer het gebeurt. Maar dat even terzijde. Terug naar de blijdschap. Die begon dus pas veel later te bezinken. Ik zag en hoorde de blije en opgeluchte reacties om me heen, via cyberspace of telefoon, van veraf en dichtbij, uit binnen- en buitenland. En ik raakte erdoor aangestoken. Iedereen om me heen blij, ik ook blij. Stom hè?

Gisteren pas, één volle avond en één volle dag verder, was ik écht blij vanuit mezelf. Ik was buiten (voor het eerst sinds lang), ik zat in mijn rolstoel met mijn vrolijk gekleurde roze deken over me heen en het gebloemde kussentje onder m'n billen. Mams achter de rolstoel vrolijk kwebbelend. De stormwind woei in mijn gezicht, de haren wapperden alle kanten op, het zonnetje liet zich heel eventjes zien en ineens: BLIJ! Gelukkig, happy, vrolijk, levenslustig en zelfs eventjes niet moe. En daar zat ik dan. Blij te wezen in mijn rolstoel omdat ik weet dat ik geen uitzaaiingen heb. Een ton aan gewicht viel op dat moment letterlijk van mijn schouders, ik kon wel janken van geluk. In plaats daarvan ging ik gewoon lachen. Zomaar, om niets. Om alles. Om het leven zelf.
En even later ging het leven zelf gewoon weer door en zat ik me blauw en geel te ergeren aan de winkel met dezelfde kleuren in het logo - de zeevaarder- vanwege de ronduit schofferende rolstoelonvriendelijkheid van het interieur. Hetzelfde verhaal in de supermarkt en in de bijouxwinkel. Echt, als ik zelf een winkel zou hebben dan zou ik echt wel rekening houden met de mindervalide mens die zich noodgedwongen zittend in een rolstoel moet (laten) voortbewegen.

En tussen al die ergernissen door realiseerde ik mij ineens hoe heerlijk banaal het kan zijn om je aan dergelijke zaken te ergeren. Hoe zalig licht en onbelangrijk die ergernis is. En hoe fijn het kan zijn om je alleen maar zorgen te hoeven maken over te smalle winkelpaden, onbereikbare betaalautomaten, een uitgescheurde mondhoek die pijn doet, of een gezwollen onderkaak waarvan de bloeduitstorting duidelijk zichtbaar is en pijn doet. Hoe wonderbaarlijk fijn het kan zijn om je te ergeren aan het feit dat je haar in je mond waait, of dat je jezelf niet kan voortbewegen in de rolstoel omdat je schoot is volgepropt met aankopen in zakjes en tassen. En hoe heerlijk is het om te kunnen mopperen op allerlei futiliteiten die gewoon bij het leven horen! Pas toen ik me dat realiseerde, kon ik de blijdschap heel diep in mij voelen borrelen. En vandaag zit het er nog steeds. Lekker hoor!

Voor de rest wil ik nu alleen nog maar dat de radiotherapie snel begint. Zo snel mogelijk wat mij betreft. Immers, de kanker zit nog gewoon in mijn mond, hoewel de kern ervan -de tumor- is weggehaald. Maar de uitlopers zitten duidelijk in de zenuwkanalen. Ik voel het omdat ik weer dezelfde soort klachten heb als voor de operatie. Ondanks dat het me dun door de broek loopt bij de gedachten aan de gevolgen van de bestraling heb ik zoiets van: kom maar op met die behandeling!

Ik hoop alleen maar dat ik de eerste bestraling niet als verjaardagskadootje krijg... dat zou zelfs voor mijn doen heel zuur zijn.

Maar voor vandaag zie ik "gewoon" uit naar de eerste niet-officiële Sinterklaasviering met onze jongste kleindochter. Ze is nog te klein om het te begrijpen natuurlijk, maar welk kindje vind het nou niet fijn om kadootjes te krijgen? Al is het om een reden die ze nog niet snapt, ik verheug me op haar snoetje bij het zien van het vrolijke inpakpapier wat de hulp Pieten zo aardig om het kadootje hebben gedaan. En ook al vieren we met haar nog geen Sinterklaas - toch voelt het voor mij wel een beetje zo (een beetje boel eigenlijk).


En dus sluit ik voor vandaag af en ga ik mij verheugen op die paar uurtjes van vanmiddag, waarvan ik weet dat de pret ervoor zal zorgen dat ik de vermoeidheid de baas kan!