De eerste tekenen

Ik dacht dat het aan mij lag, omdat ik soms wat overgevoelig lijk te zijn voor signalen van mijn lichaam - en zeker de laatste tijd. Maar het ligt niet aan mij; de eerste tekenen die ik dacht te bespeuren, zijn er wel degelijk. En hoe weet ik dat zo zeker? Nou, gewoon omdat het vandaag aan me bevestigd is door de diëtiste. Simpel zat.


Al vrij snel na het begin van deze eerste week, dacht ik te merken dat het speeksel aan het veranderen was. En jawel, het is inmiddels overduidelijk zoals eergisteren gebleken is. Dat maakt dat het eten niet meer hetzelfde smaakt, dat ik me snel verslik en dat mijn mond heel vreemd aanvoelt - alsof het mij eigen mond niet meer is.


De vermoeidheid, dat is echt een verhaal apart. Vanaf het moment dat de bestraling begint, voel ik de energie uit m'n lichaam wegglijden. Alsof het via mijn voetzolen wordt weggezogen. Heel anders dan de loden deken die de fibro regelmatig over mij heen gooit. Dat geeft een gevoel van hele zware ledematen die je bijna niet meer kunt bewegen. Deze vermoeidheid voelt meer alsof  mijn lichaam een met water gevuld bad is waarvan de stop wordt uitgetrokken waardoor het water razendsnel in de afvoer verdwijnt en het bad (lees: lichaam) leeg achterblijft.
Vandaag was het voor het eerst dat ik aan iemands arm de paar meter moest overbruggen van de bestralingskamer naar de kleedkamer. En dat de laboranten Cor uit de wachtkamer moesten halen om de rolstoel vlak achter de deur van mijn kleedkamertje klaar te zetten. Ik stond niet te zwaaien op mijn benen: ik zakte er zowat doorheen. Kon letterlijk niet op eigen benen staan. 


Mijn eetlust is ook heel anders aan het worden. Daar waar ik bourgondisch van aard ben, kan ik nu ineens totaal geen eetlust meer hebben. Sterker nog: de gedachte aan eten staat me zwaar tegen. Van het ene moment op het andere. Ondanks dat mijn maag rammelt en rommelt en gromt dat het een lieve lust is, zodra ik er specifiek aan denk om iets te eten dan sluit mijn keel zich. Wat ik voorheen altijd heerlijk vond,  vervult me nu bijna met walging. Het is dankzij de vruchtenmoes-melk-brinta-mengsels die ik maak dat ik nog redelijk op gewicht blijf. Voor het eerst in mijn leven ben ik bijna blij met mijn bourgondisch overgewicht. En daar waar ik jarenlang probeerde om dat overgewicht niet uit de klauwen te laten lopen, moet ik er nu voor zorgen dat het niet naar beneden gaat.


Kruimelige etenswaren zoals crackers, beschuit, volkorenkoekjes, bruin brood met pitjes, gekookte rijst (droog) en dergelijke, zorgen voor verslikking.
Zoete etenswaren waaronder de door mij zo innig geliefde chocolade doen pijn aan mijn tanden en keel.
Pittig gekruid voedsel behoort niet langer tot de mogelijkheden - het brandt en doet zeer in zowel mond, keel als maag.


Het is heel vreemd om dergelijke dingen te "ontdekken", vooral omdat het allemaal zo razendsnel verandert. In nog geen week tijd allemaal!


Aardappelen met groenten en vlees (op z'n Hollands of Spaans) - geen trek in.
Een lekker stukje vlees - wel trek in maar ik krijg het niet meer zo gemakkelijk weg.
Gehaktballetje - kruimelt te veel en is dus lastig.
Koffie: heeeel verkeerd dus met heel veel melk, anders niet. Behalve de bekertjes express-choc uit de automaat van de VU direct na de bestraling. Zo'n bekertje blaast weer wat leven in me.


Van de diëtiste heb ik vandaag al een flesje Nutridrink meegekregen. Vloeibaar 'voedsel' met vooral veel eiwitten. Om te drinken als het eten niet gaat of me heel erg tegenstaat. Weer eens wat anders dan mijn eigen mengsels. In ieder geval gemakkelijk mee te nemen!


Nog geen week is er voorbij en nu zijn er al zoveel veranderingen. En het stomme is, dat het van dag tot dag kan verschillen. De ene dag heb ik heel veel last van speekselproblemen (waarvan ik jullie de details zal besparen), de andere dag heb ik nergens trek in, weer een andere dag heb ik een bijna onbedwingbare behoefte aan een specifiek iets. Spinazie bijvoorbeeld, of rauwe tartaar. Of totaal geen lust in de heerlijke zuurkool van mams waar ik om vroeg en die ik altijd zo heerlijk heb gevonden.


Best lastig om daarmee om te gaan allemaal. Maar ik weet nu in ieder geval dat ik me al die snelle veranderingen niet heb ingebeeld en dat scheelt al veel in het wennen eraan. Nu nog de fantasie aanboren die ervoor nodig is om het een beetje aardig te houden allemaal.


Heb ik even geluk dat ik een rijke fantasie heb! Ik zal alleen wel moeten delegeren, want zelf heb ik de energie niet om die fantasie om te zetten in iets bruikbaars. Dan is het toch wel fijn om te weten dat ik altijd bij de diëtiste terecht kan voor boekjes, ideetjes en suggesties.