Losse gedachten

Zomaar even wat losse gedachten tussen alles door. De trouwe volger zij gewaarschuwd, dit wordt een blog zonder kop of kont.

Gisteren stond mijn hoofd niet op mijn nek en schouders. Geen idee waar die wel was, maar in ieder geval niet waar die hoorde. En toch ook weer wel, maar slechts bij vlagen. Ik wist dat het vrijdag was, maar ik vergat het steeds weer. De tijd van de dag was elk uur een grote vraag die wel beantwoord werd, maar waarvan het antwoord gewoon niet wilde blijven hangen. Mams heeft de hele dag om me heen lopen redderen, bezig met alles en nog wat. Het wasgoed, de bloemen, mijn sapjes en smoothies, de kaartjes, de telefoontjes, het middageten, het avondeten en ik weet niet wat nog meer allemaal. Cor was zoals elke vrijdag een groot deel van de dag bezig met revalidatie en toen hij thuiskwam heeft hij allerlei hand- en spandiensten verricht. De hond liep te stuiteren van de adrenaline en de poes zag het allemaal met verbaasde ogen aan.


Moe, wat was ik ongelooflijk moe. De goede nachten ten spijt, het lijf is niet vooruit te branden. En dus probeer ik het niet eens en geef ik volledig toe aan wat het van me vraagt. Als het dorst heeft, krijg het drinken. Als het om verlichting vraagt, ga ik met zware benen naar het toilet. Als het om rust vraagt, sluit in even mijn ogen of in ieder geval mijn geest. Als het om voedsel vraagt, dan prop ik er iets gezonds in. Hoewel ik heel erg merk dat er een strijd in mijn lijf gaande is en ik ook heel erg in contact sta met datzelfde lijf (meer dan ooit), kost het moeite om er voedsel en vocht in te krijgen. Er wordt om gevraagd middels een droge mond of een holle en soms rammelende maag - zodra ik vocht of voedsel erin probeer te krijgen lijkt het alsof dat zeer onwillig ontvangen wordt. De biologische behoefte aan eten en drinken is er wel maar de (eet)lust ontbreekt.

Voor mij is dat een hele vreemde gewaarwording. Bourgondisch als ik ben ingesteld, is het bijna onwerkelijk vreemd om nu te ervaren dat eten en drinken mij niet echt kunnen boeien. Daar waar de gedachte aan iets lekkers mij altijd het water in de mond deed vloeien, wordt dat tegenwoordig door iets geblokkeerd. Terwijl het slikken op zich helemaal geen probleem meer is. Vast of vloeibaar, het gaat allemaal zonder grote problemen door de keel. Maar niet met de mij bekende zin of lust. Zelfs chocolade (mijn allergrootste verslaving) kan me niet boeien.


En dus begin ik spontaan dagelijks onsjes te verliezen, inmiddels is er weer een pond vanaf. Onder normale omstandigheden zou ik dit met grote vreugde constateren. Terwijl onder normale omstandigheden dit natuurlijk niet eens zou gebeuren - besef ik, nu ik dit schrijf. Ach, normale omstandigheden; toch ook een relatief begrip. Over niet al te lange tijd zijn de huidige abnormale omstandigheden volkomen normaal geworden want dagelijkse gang van zaken. 

De bomen in mijn directe uitzicht beginnen nu echt en ernstig hun bladeren te verliezen. Steeds meer kale takken verschijnen in mijn blikveld en het dagelijkse gevecht van de vele vogels om de vetbollen en ander lekkers in onze meidoorn begint elke dag serieuzer te worden. Onze Chuli wordt een meester in het verjagen van de kauwen en kraaien - ik hoef maar te roepen "Chuli, vogels!", en hij gaat er al hoppend, springend en blaffend op af. Eerst staat hij met opgezette nekharen heel stoer te blaffen achter het raam - de kraaien en kauwen vliegen er dan snel vandoor. En zodra hij dat ziet gebeuren, vliegt hij door zijn luik naar buiten om ze nog even wat hondse verwensingen toe te blaffen terwijl die beesten al lang het het luchtruim hebben gekozen. Het is een dolkomisch gezicht. Vooral ook omdat poes het stoïcijns aanschouwt met een blik alsof ze zeggen wil: "beest, waar maak je je nou zo druk om".


De telefoon heeft gisterochtend niet stilgestaan. Allemaal het resultaat van de acties die ik de dag ervoor heb ondernomen om allerlei dingen geregeld te krijgen. Terwijl het me destijds met yaya zoveel tijd en moeite heeft gekost om dingen snel geregeld te krijgen, gaat alles nu in sneltreinvaart en reageren mensen en instanties in een onvoorstelbaar hoog tempo. Met als gevolg dat volgende week volledig dichtgetimmerd is met afspraken en intake-gesprekken hier thuis. En natuurlijk ook de twee ziekenhuisdagen op dinsdag en donderdag. Ik ben blij dat ik me bij al die gesprekken kan laten leiden door de aantekeningen die ik heb gemaakt.


Verder ben ik de hele afgelopen week verrast door bijzonder leuke dingen allemaal; de meest prachtige kaartjes , waarvan de leukste toch wel die met de theezakjes was. Een schitterende orchidee die nu staat te pronken in een van de vele vensterbanken. Bossen bloemen van de meest onverwachte afzenders. Ingelijste en losse foto's van de 75e verjaardag van paps. Bezoekjes en telefoontjes van hele lieve mensen met allemaal bemoedigende woorden die inderdaad doen waarvoor ze bedoeld zijn: bemoedigen. Mailtjes, sms-jes, reacties op deze pagina's. Een vrolijk gebloemd zitkussentje voor in mijn rolstoel met een in kleur bijpassend zacht fleecedekentje. Roze - de kleur waar ik sinds het overlijden van yaya zo gek van ben en waardoor wordt opgevrolijkt. En de klap op de vuurpijl: een doos vol met lieve, kleine geschenkjes met een wonderschone fotokaart en een briefje erbij waarvan de tekst me recht in mijn ziel heeft geraakt. Afkomstig van een groepje oh zo bijzondere vriendinnen die dit stilletjes onderling hebben geregeld en mij aldus hebben getoond hoe waardevol ons contact is. Zij die dit gedaan hebben, weten dat ik het over hun heb. Ik heb geen woorden om te zeggen hoezeer ik dit waardeer.


De vermoeidheid begint zich nu opnieuw te manifesteren, een teken dat ik dit oeverloze gebabbel in de cyberruimte maar eens moet afsluiten.


Maar voordat ik dat doe: weet dat ik alle steun in welke vorm dan ook echt, echt, echt heel erg waardeer en meer dan dat: het geeft deze burger meer  moed dan jullie als gever kunnen bedenken.