Mijn eerste keer

Van alle eerste keren die je als vrouw in je leven kan beleven, was dit veruit de minst leuke eerste keer! Vreemd, beetje eng, erg vermoeiend, oncomfortabel, ongemakkelijk... kortom - deze komt niet in mijn top drie van eerste keren. En wat daar wél in staat, houd ik lekker voor mezelf!


Alle gekheid op een stokje: het was een zware en vermoeiende dag. Om te beginnen was ik al om kwart over vijf wakker vanochtend. Twee uur voordat mijn wekker mij ruw zou wekken. Wekkertje is werkloos gebleven vanochtend. En dan sta je op, doet je ding, komt beneden en loopt vervolgens als een kip zonder kop door keuken en kamer te rennen omdat je zogenaamd van alles moet doen. Terwijl ik slechts een drinkontbijtje en een kop koffie naar binnen hoefde te werken. Tja, zenuwen hè. Dat doet rare dingen met een mens.


Keurig op tijd (wat dus een kwartier te vroeg was), stond het taxibusje voor de deur. Met een chauffeur die nog nooit een rolstoel had ingeklapt... en daarmee hebben we voor vandaag gelijk onze goede daad verricht door het die beste man voor te doen.


De rit naar de VU ging door mooi Purmerland en Landsmeer en als een speer, zonder noemenswaardig last te hebben van files. Zo'n taxi heeft natuurlijk de nodige ontheffingen en dus reden we daar waar ontheffingslozen niet mogen rijden. Mooi op tijd kwamen we aan in de VU, alwaar we direct naar +2 gingen. De 2e etage dus. Na enige vertraging daar (het zal eens niet) is mijn enig overblijvende hechting totaal pijnloos verwijderd - die was blijven zitten na het trekken van de drie kiezen. De mondhygiëniste heeft waarlijk zijden handen. En ze draagt dan wel latex handschoenen maar ze lijken van fluweel. Zo zacht en zachtaardig behandelt ze mij. Daarna mocht ik fijn in de roze smurrie happen opdat er een gebitsafdruk kan worden gemaakt. Daarvan krijg ik dan zogenaamde gebitslepels aangemeten. Precies passende hoesjes voor mijn gebit, die ik vanaf volgende week zelf met fluoridegel mag vullen om zodoende mijn gebit een paar keer per week (of dag?) een fluoridebadje te geven. Na nog wat instructies te hebben gekregen op het gebied van slijmvliezen poetsen (met een gaasje), mocht ik naar -2. De kelder. In menig opzicht een zeer geschikte plaats voor alle bestralingsapparatuur.


Op efficiënte en zeer vriendelijke wijze werden we daar ontvangen en bijna direct werd ik opgehaald voor mijn eerste bestraling. Voordat ik daarover verder ga, moet ik eerst echt even zeggen dat ik tot nu toe alleen nog maar lieve, aardige en vriendelijke ziekenhuismedewerkers ben tegengekomen! In de gang liepen we techneut Tom nog even tegen het lijf - nou ja, niet echt maar we kwamen hem wel tegen. Hij en zijn collega Alice (spreek uit: Alies) hebben met fluwelen handen en een liefdevolle aanpak mijn gezichtsmasker gemaakt. Dat geval waarvan ik dacht dat het een soort van Iron Mask zou zijn, maar later van kunststof bleek te zijn. Goh, het lijkt alweer maanden terug dat Tom en Alice mijn masker hebben gemaakt, maar het is nog maar zo kort geleden... time flies - ook when you're not having fun.


Okee, terug naar de bestraling. Wat een apparaat is dat zeg! Heeft vast enkele miljoenen gekost. Of in ieder geval zoveel meer dan ik ooit bij elkaar zou kunnen krijgen. State of the art, hightech, noem maar op. De radiolaborantes waren lief, aardig, efficiënt en geduldig. Ook al, net zoals velen van hun ziekenhuiscollega's. De tafel waar ik op moest liggen was oncomfortabel hard en smal, "mijn" hoofdsteun nog net zo niet fijn als bij de simulaties, het masker nog net zo grotesk en tegelijk lachwekkend. De dames hebben de nodige metingen verricht - tot op de 100e mm nauwkeurig of misschien nog wel nauwkeuriger. Weet ik eigenlijk niet, maar het was een heel precies werkje. Na twee rondjes controlefoto's was het dan eindelijk zo ver dat de eerste bestraling kon beginnen. En voordat ik het wist, was het alweer voorbij. Twee keer is het apparaat een rondje over mijn hoofd heen gegaan en dat was het.


Maar oh, wat was ik moe na afloop! En dan niet alleen vanwege de korte nacht maar natuurlijk van alle spanning en onzekerheid vooraf en alles wat de afgelopen weken op mij (op ons) is afgekomen. 


Enige minpuntje vond ik dat het nogal wat moeite kost om goede informatie te krijgen over wat ik nu wel of niet mag gebruiken qua dagelijkse huidverzorging. Toch wel belangrijk, zeker als je een ouder meisje bent zoals ik. Hopelijk heeft de arts morgen daarop duidelijkere antwoorden.


De terugreis vanuit het ziekenhuis was opnieuw in het hortsikbusje, met dezelfde chauffeur. Die overigens de les rolstoelvouwen van vanochtend goed heeft opgenomen. De rit naar huis was via een omweg die ik zelf niet had kunnen bedenken: langs het AMC, via Edam en Warder eindelijk naar Purmerend. Alwaar we rond de klok van twee uur aankwamen. Snel even iets gegeten, de informatie op een rijtje en op papier gezet en daarna naar bed. Slapen! Van 15.00 tot 19.00 uur als een blok geslapen. Niets gehoord, niets gemerkt, het leven buiten ging zijn eigen lawaaiige gang maar ik sliep als een roosje. Helaas werd ik stijf en chagrijnig wakker. Met pijn in nek, rug en schouders, een zwaar hoofd en geen trek in eten. Met enige moeite hebben we toch nog iets lekkers op tafel weten te krijgen en zelf opgegeten.


Op het gebied van bestraling van hoofd-hals ben ik mijn maagdelijkheid verloren. En het deed niet eens pijn maar was helaas ook niet lekker. 


 En nu? Tja... elke week een bezoekje bij de mondhygiëniste, de dokter en de diëtiste. Zo laat mijn weeklijst althans zien. Elke donderdag krijg ik een nieuwe lijst met tijden en afspraken en bijzonderheden. Die van deze week laat bovenstaande al zien en ik denk dat het voor de komende weken een herhaling van zetten zal zijn.
Gelukkig hebben ze gratis en vrij redelijke koffie en vooral hele lieve medewerkers daar!