Aftellen: hallo 2011

Vanaf morgen begint mijn wekelijkse reeks weer. De laatste van in totaal 7 weken bestraling. En dat net aan het begin van het nieuwe jaar.
Ik weet wat het oude jaar me gebracht heeft. Maar ik blijf daar niet al te lang bij stilstaan - je krijgt zo'n stijve nek van het achterom kijken. Waar ik wel eventjes apart wil blijven stilstaan is het moment dat ik letterlijk het oude jaar struikelend verliet. Op weg naar mijn glaasje water-no-bubbles, wilde ik nog even snel iets rood in mijn haar doen. Rood, dat brengt geluk als je het draagt tijdens de overgang van oud naar nieuw. Oeps, ik had niks rood! Oh toch wel, in het kerststukje zat iets rood. Opzij opzij opzij, ik heb toch zo'n verschrikkelijke haast!!! En ik deed een stap naar voren, een duik half naar achteren om het rode uit het kerststukje te plukken en viel in plaats daarvan over een schoen maatje 35 heen, bijna over de tafel en op mijn neus. De in volle gereedheid gebrachte witte druiven vlogen uit hun zilveren verpakking en rolden over de grond. En de eerste klokslag van middernacht had al geklonken. OEI ECHT OPSCHIETEN NU!!!! En zo struikelde ik het oude jaar uit.
Met het rode versiersel op half elf in mijn haar, de witten druiven met troepjes eraan vastgeplakt en mijn glaasje water zonder bubbels half leeg. Whoehahahhaaa!!! Dat is nog eens een manier om het oude jaar achter je te laten. Je flikkert gewoon een eind om en daarmee flikker je het oude jaar ook weg hihihi!!!
Het is goedgekomen hoor. Het glaasje water heeft mooi geholpen om de schrijnende en prikkende druiven door te spoelen, het rode frutsel vond zijn plekje weer in het kerststukje en ik was uiteindelijk zonder kleerscheuren, builen of schrammen de drempel van oud naar nieuw over gestapt.
We hebben vooraf een leuke en vooral rustige oudejaarsavond gehad. Niks geen toeters en bellen, daar stond mijn hoofd en mij lichaam niet naar. En mijn mond en keel al helemaal niet!! Vreemd genoeg smaakten de zelfgemaakte flappen van M. heerlijk en gingen zonder pijn naar binnen. Dit in tegenstelling tot de gekochte beignets. De oliebollen waren te droog voor mijn toch al gortdroge keel dus die gingen alleen in gesopte staat naar binnen. Maar al met al best genoten.


De ingang in het nieuwe jaar ging een stuk minder leuk. Met veel (emotionele) moeite heb ik mezelf ertoe kunnen brengen om toch naar buiten te gaan voor het traditionele handje schudden. De groep buren stond voor het grootste gedeelte al buiten. Toen ze mij naar buiten zagen schuifelen kwamen ze eerst weifelend maar al snel zelfverzekerd en vol medeleven naar me toe. Een daar keek ik zo tegen op! Niet omdat ik ze niet leuk of aardig vindt, integendeel. Maar omdat hun medeleven bij mij de sluizen zou openzetten - zoals altijd wanneer iemand gemeend met mij meeleeft. En dus bevond ik mij binnen de kortste keren omringd door buren die mij allemaal op hun eigen maar allemaal lieve manier een goede jaarwisseling wensten en het allerbeste voor het nieuwe jaar. Veel knuffels en kusjes, veel schouders en warme handen om mijn koude heen, veel warmte en liefde. En ineens bevond ik mij op m'n hurken tussen een stel armen die hoorden bij een lichaam waarvan ik de warmte niet kon voelen. En toen lag ik ineens weer in iemands armen die zei voor me te zullen bidden... en dat raakte me diep in mijn ziel. En dus maakte ik me met een gemompeld excuus uit de voeten, snel naar binnen waar ik mijn emoties weer de baas probeerde te worden.
Niet veel langer eindigde een vriendschap in pijn, onbegrip in daardoor boosheid. Of althans, iets waarvan ik altijd had gedacht dat het vriendschap was, bleek het waarschijnlijk toch niet te zijn. Maakt niet uit, het is over en uit. Jammer en pijnlijk en ik zal het erg gaan missen zelfs nu het toch niet bleek te zijn wat ik dacht. Maar ik verander niet van gedachten. Ik kan geen extra pijn gebruiken. Noch de lichamelijke, noch de emotionele soort. En dus is het over. Met pijn in het hart maar met overtuiging in mijn hoofd. 


Op naar de toekomst, naar de laatste week van mijn bestralingen, en naar het herstel wat nog in de verte ligt. Wat er na deze week gaat gebeuren op het gebied van medische actie, weet ik nog niet. Vorige week ben ik in meerdere toonaarden en door meerdere medici ervoor gewaarschuwd dat het herstel nog niet in zicht is. Het moet eerst nog erger worden, zelf na de bestralingen nog. Die werken namelijk nog een tijdje door dus... kan ik het wel op mijn buik schrijven om na volgende week af te zijn van alle klachten en lichamelijk gedoe. Nee, ik moet eerst nog door de zoetzure appel van de laatste week bestralingen bijten, dan door ik weet niet hoeveel dagen nawerking en dan pas - ik weet niet wanneer- kan ik langzaam aan herstellen gaan denken. 


En zo zijn er twee dingen met een behoorlijke Big Bang geïndigd: het jaar 2010 met een buiteling, en een vriendschap die toch anders bleek te zijn dan ik al die jaren heb gedacht.
En zo zijn er twee dingen nieuw begonnen: het jaar 2011 met een paar dagen rust en een nog onduidelijke eerste paar maanden, en de laatste week van mijn behandelingen!

Hoever was ik ook alweer met aftellen:
oh ja! 30 gehad, nog 5 te gaan.
Inmiddels een stuk of 30 Spaanse rokken aan en flink rode wangen rijker... ga ik gewoontegetrouw  zoals elke zondag het geval is de nieuwe week beginnen: met meer pijn en last dan ik het weekend in ging, ga ik er weer uit. Op naar de laatste 5!!!!

Buik in, kin op de borst, kiezen op elkaar en hoofd omhoog!