Rock bottom

Het kon niet uitblijven en het is dus ook gebeurd. Ik heb de bodem bereikt. Zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen: I hit rock bottom!
Ik ben pats boem keihard op de diepe donkere bodem van de put terecht gekomen. En het  ging zo goed... mijn smaakbeleving leek beter te gaan, ik voelde me weer een beetje menswaardig, ik kon weer echt lachen en de toekomst weer een beetje vorm geven... Twee korte dagen heb ik daarvan mogen genieten en toen werd het me weer ontnomen. Ineens was het over. Het geluksgevoel van geen bestralingen meer te hoeven ondergaan, het geluksgevoel van weer een heel klein beetje de controle over mijn leven in handen te nemen. Het geluksgevoel van weer heel voorzichtig plannen voor de nabije toekomst te durven maken. Over - zomaar ineens voorbij.
Onder begeleiding van koorts kreeg ik een uitbraak van galbulten met de bijbehorende maar voor mij nieuwe astma-aanval, taai-slijm-aanval waardoor ik een halve nacht boven de bak heb staan overgeven, diarree erbij... alles, maar dan ook alles deed mee aan de symfonie van ellende. Wat heb ik me ziek gevoeld twee dagen lan!. Ik kon niets meer zonder te hijgen door de ademnood. Elke beweging was er een teveel, alles deed pijn en l en ik was weer zowat terug bij af. Toen heb ik de wereld op haar lelijkst gezien en ben ik een schier eindeloze week lang onderweg geweest naar de bodem van de put. En toen ik die bereikte, zag ik niet eens meer een puntje licht hoog in de verte. Zo diep en veraf was het. Duisternis, eenzaamheid, verdriet en vooral de confrontatie met een ziek en onwillig lichaam en een steeds zwakker wordende geest.
Zoals te doen gebruikelijk wanneer ik in een dergelijke situatie verkeer, sloot ik mij vervolgens compleet af. Weg van de wereld, weg van alles en iedereen die mij zo heeft bijgestaan en gesteund. Ik kon het gewoonweg niet opbrengen om openlijk te zeggen dat ik gebroken en stuk op de bodem van de put lag. Ik voelde me een mislukkeling omdat ik niet sterker was dan dit, omdat ik tóch werd overwonnen. Ik voelde schaamte omdat ik het toch niet had gered. Ik voelde me bedonderd omdat de aangekondigde terugval erger was dan ik had verwacht. En vooral voelde ik een overweldigende drang om er niet meer te zijn. Alle communicatiemiddelen heb ik toen op slot gegooid. Telefoon, televisie, internet... alles. Ik was er immers niet meer, want op de bodem van de put heb je geen contact met "buiten"., bestaat er geen communicatie met de levende wereld.
En zo heb ik twee hele donkere dagen letterlijk met de dekens over me heen doorgebracht. Weggestopt in mijn bedje, veilig beschermd door mijn dekbedje en voor niets of niemand bereikbaar. Af en toe een slokje water, iets eten van wat me gebracht werd en medicijnen innemend wanneer ik erop geattendeerd werd dat het tijd ervoor was.
Maar zoals het spreekwoord luidt: onkruid vergaat niet. En blijkbaar ben ik van het soort totaal onuitroeibare onkruid, want na 2 dagen van zwelgen en nog eens zwelgen en mezelf wentelen als een varkentje in zijn eigen drek, zag ik ineens weer een puntje licht heel hoog boven mijn hoofd. En alsof het vanzelf ging, tegen mijn bewuste weten in, pakte ik elk uitsteeksel vast om me weer naar het licht toe toe werken, de hoogte in, op weg naar buiten, op weg naar jullie.
En nu ben ik er weer. Mensen mensen, wat een hel! Ik heb vaak genoeg op de bodem van de een of andere put gezeten maar niet eerder op deze manier. Nooit eerder heb ik gevoeld wat ik deze keer allemaal gevoeld en doorleefd heb. En nooit eerder ben ik mij er zo van bewust geweest. Zoals ik ook nooit eerder zo blij was toen ik bemerkte dat ik me weer naar boven aan het werken was. En op een goede dag was ik er weer. Gehavend, letterlijk en figuurlijk. Aan mijn handen en nagels te zien, leek het alsof ik mezelf echt aan mijn vingertoppen een weg naar boven heb geklauwd. Geen nagel meer heel, alles afgebrokkeld en stuk. Mijn haren (toch altijd mij grote trost) droog en dor. Mijn gezicht beschadigd door het krabben aan de galbulten. En aan mijn geesteskracht was ook te merken dat ik een strijd heb geleverd die ik uiteindelijk toch overwonnen heb. Vraag me niet hoe...
Moe, doodmoe. Te moe om te denken, of om welke beslissing dan ook te nemen. De afgelopen twee weken heb ik dan ook voornamelijk slapend doorgebracht. Met een geradbraakt lichaam en een versufte geest. Nooit eerder heb ik op deze wijze een strijd met het leven ervaren. En ik heb ik mijn leven nogal wat gestreden dus ik weet waar ik over praat.
Maar goed, all bad things aside - hier is ze weer!!!
Met nederige excuses aan al diegenen die ik van me heb afgeduwd. Met nederige excuses aan al die lieve en vooral trouwe mensen die mij niet laten gaan - die mij op welke manier dan ook zijn blijven steunen en volgen, en mij daardoor onwetend de kracht hebben gegeven om te knokken. Want lieverds, ik moest steeds maar weer aan mijn familie en aan jullie denken. Aan hoe erg het voor jullie moest zijn om zo lang niets van mij te horen of te lezen. Aan hoe ik jullie in de steek liet en daarmee groot onrecht heb aandeed. Met mijn meest nederige excuses zeg ik jullie dank voor het feit dat jullie mij niet hebben laten gaan...
En nu, nu probeer ik weer voorzichtig de blik naar buiten en naar voren te richten. Lichamelijk gaat het zo goed of zo slecht als te verwachten valt. De ene dag okee, de andere dag weer helemaal niks. Nog steeds last van schimmelinfectie in de mond, rare smaakbeleving, maagproblemen, galbulten en ademnood en al het andere. En ja, ook nog steeds met de kanker in mijn lijf en zonder dat ik iets wijzer ben geworden van mij eerste controlebezoek afgelopen donderdag. Maar ik ben er weer. Ben weer plannetjes aan het maken, probeer zelfs weer mijn huishouden een beetje te doen en ik denk ook alweer voorzichtig aan het zelf koken van een avondmaaltijd en... ho, rustig aan Esther!!
Vooralsnog ben ik bezig met het boeken van een welness-vakantie in eigen land. Een weekje met Cor en paps en mams letterlijk de boel van ons af laten glijden en stomen en zweten en een of ander welness-resort. Daarnaast gaan Cor en ik ;ater dit jaar ook nog samen een week of drie op vakantie. We wilden graag naar Egypte maar dat zit er helaas niet in. Dus zijn we aan het nadenken over een gelijkwaardig alternatief. We gooien er snel een bezoekje aan het reisburo tegenaan om de nodige inspiratie op te doen!
En verder probeer ik weer een klein beetje mijn leven op poten te krijgen. Niet beter of slechter dan hiervoor, maar wel gelijkwaardig in kwaliteit. Dat is voorlopig het hoogst haalbare, dus daar ga ik dan maar voor. Mijn kaartjes, mijn nieuw ontdekte hobby schilderen, mijn lief, familie, hond, poes, mijn alles. 
Ik ben er weer. En zal dit blog blijven schrijven. Voortaan hopelijk zonder langdurige onderbrekingen door wat voor rare putten dan ook - ik zal blijven schrijven. Voor mezelf, voor jullie, voor alles.