Aftellen: rituelen

Nadat ik gisteren na de bestraling de rest van de dag en avond slapend heb doorgebracht omdat er geen greintje energie meer in dit uitgeperste lijf zit, ben ik zomaar een stuk dichterbij het daadwerkelijke einde van de behandeling gekomen! Eerst maar een netjes afstrepen:

Nummers drie en twee - weg ermee! Zo, ook weer gehad.

Oneindig snel is het gegaan. Ja ik weet het, het klinkt tegenstrijdig. Oneindig en snel. Maar toch ervaar ik het zo. Oneindig, want er leek geen einde te komen aan mijn ritten en rituelen van het bestralen. Opstaan, koffie drinken, wassen en aankleden, nog een beetje krantje lezen, flesjes drinken inpakken, tas op juiste inhoud controleren. De hond op voorhand licht waarschuwend toespreken: niet op de bank, goed op het huis passen, niet blaffen of janken, niet vervelend doen tegen je zusje, en vooral niets pakken wat NIET van jou is!! Vrouwtje is zó weer terug, kom geef een kus, vrouwtje is trots op je, tot straks jochie! Het is trouwens onvoorstelbaar met hoeveel ernst de hond dit ritueel ondergaat. Rustig luisterend en echt in zich opnemend wat ik zeg.
Mijn lief heeft de tas ondertussen al naar de auto gesjouwd en daar de boel op temperatuur gebracht. Nog een laatste blik in de rondte werpen voordat ik de huisdeur achter me dicht trek, -shit, toch een flesje vergeten! gauw pakken!- en naar buiten. In de auto ploffen, de checklist nalopen -invalidenparkeerkaart/parkeerschijf/pufjes/hoorapparaatjes mee/ziekenhuismap mee? Ja? We kunnen! En dan op weg. Ingesnoerd, stoel licht naar achteren gekanteld, tasje lekker op schoot, kussentje onder mijn hoofd en al soezerig op weg naar VUmc. Daar het ritueel der parkeren doorlopen met de parkeermeneer, gevolgd door het uitstapritueel. Dan in de stoel, tas opgehangen aan de handvatten achter me, eigen tasje om m'n nek, flesje water tussen m'n knieën. Halfslapend word ik de lift ingereden worden en in eveneens halfslapende toestand word in voortgewandeld naar Kelder -2.
Vooral de laatste tijd maak het niet uit welk tijdstip van de dag het is: ik verkeer bijna continu in een halslapende toestand. Zeg maar gerust bijna comateus.  Onderweg naar de kelder schrik ik elke keer weer van mezelf in die grote spiegel. Nou moet ik erbij zeggen dat het licht in de lift onbarmhartig had is, maar toch... ik zou nu toch wel aan mijn eigen aanblik gewend moeten zijn! Maar dat terzijde.
In de kelder aangekomen worden alle aanwezigen aardig en netjes begroet en wij door hen terug. Alsof we elkaar al jaren kennen. Dan een kort praatje maken met een van de dames achter de balie, daarna mezelf aanmelden bij het bliep-apparaat (streepjescodelezer) en dan plaatsnemen in de wachtkamer. Even rondkijken of er bekenden zitten en een blik werpen in een van de vele snoeppotten en/of koekblikken. Om vervolgens steevast te contstateren dat ik het toch niet kan nemen. Weer een aantal riten.... Hierna duiken we onverrichter zaken maar weer weg in de wachtkamerlechtuur. Wachtend op mijn beurt. Die de ene keer amper op zich laat wachten en de andere keer doodleuk 20, 30 of 40 minuten uitloopt. En juist deze laatste week, waarin ik me er zo op verheugd had dat er geen vertraging zou zijn, heb ik precies die vertragingen gehad die ik zojuist heb genoemd.
De riten rond de bestralingen, het zijn er nog al wat. In zo'n oneindig korte tijd ontwikkeld een mens verbazingwekkend snel zijn of haar eigen kleine vaste gewoontetjes. Dát haakje voor het vestje, dát haakje voor het ondershirt en het bovenshirt. Dat bakje is voor de armand, dat andere haakje voor de b.h. Het vestje of de sjaal om de blote schouders en borsten slaan en op de stoel gaan zitten wachten op het seintje vanaf de andere kant van de deur.
Via de rechterkant de tafel benaderen, altijd over rechts; precies bij dát knopje de billen op de tafel en de voeten omhoog. Dan nog even schuiven zus en schuiven zo, het knieholtesteuntje in de knieholten laten leggen, nog even vragen of ze m'n vestje over me heen willen doen als ze klaar zijn en dan... zucht! Bewust ontspannen en je overgeven aan twee of drie anderen die je vertrouwd en tegelijkertijd onbekend zijn. Elk groepje heeft weer zijn eigen dingetjes. Bij de ene groep moet ik altijd uitleggen dat ik de mondspreider zelf in doe, als allerlaatste van de reeks handelingen. Bij de andere groep moet ik altijd vertellen dat ik m'n vestje of sjaal over me heen wil hebben. Weer een andere groep moet altijd horen dat 'eerst de buik en dan pas het masker' moet. Je leert ze aardig kennen in die 7 weken. En toch, het blijven onbekende individuen voor je.
Riten en rituelen. Je ontwikkelt ze des te sneller naarmate een omgeving die onvriendelijke aandoet, ondanks de zachte kleuren, de prachtige close-up foto's van vlinder en ander natuurschoon, ondanks de meest lieve medewerkers de je je maar kunt wensen - het is en blijft een vijandig oord. En dus ontwikkel je riten en rituelen. Als iets om je aan vast te houden, als zekerheid in een tijd van grote onzekerheid. Als een welkom en bekend iets, wat je de kans geeft om toch een klein beetje jezelf te kunnen zijn of althans een beetje bij jezelf te blijven. Als iets waarachter je je in al je naakte kwestbaarheid kunt verschuilen.
De kwetsbaarheid van de onbedekte huid en ook die van de rauwe gevoelens. De kwestbaarheid van vreemde en meestal koude handen op je blote huid maar ook die van je angst. De angst die je dagelijks onder ogen moet zien, die je dagelijks in het gezicht en in de ogen staart tot in het diepste van je ziel. De angst die je dagelijks moet zien te overwinnen, als ware het een nooit eindigende wedstrijd. Aan de riten rond de bestralingstafel komt na morgen vooralsnog hopelijk een einde, een blijvend afscheid en vaarwel tot nooit.
Aan de ritten naar en van het ziekenhuis komt voorlopig geen einde, maar ze nemen wel af in frequentie. Voorlopig zal het nog elke maand zijn en daarna steeds minder en minder totdat.... wat???
Ik wil zover nog niet kijken, ik kan zover nog niet kijken. Voorlopig heb ik nog 1 dagrit te gaan en nog 1 keer mijn riten rond de bestralingstafel te doen. Mijn laatste bestralingsriten morgen. Ik zal ze welbewust meemaken en doen en ondergaan... om ze daarna nooit meer te vergeten. Want deze hele ervaring, het hebben van kanker en ervoor behandeld worden, is iets wat je als mens eigenlijk niet mag meemaken.Maar als je het meemaakt, mag je het noot meer vergeten omdat het je altijd iets brengt. Wat datgene is, zal de tijd moeten leren. Maar vergeten zal ik het nooit.


Mijn riten en rituelen zal ik met een vrolijke noot gaan afsluiten. Want ik ga Celebrations uitdelen. Ter celebratie van het einde van mijn bestralingen.  Hoe toepasselijk...

Nog maar 1 keer morgen!