Ik beloof aan de lente

Ja, de lente. Waar blijft die nou? De meteorologische kalender belazert ons en zegt dat het al lente is maar ik merk er nog verrekt weinig van. Het is koud, mistig, nat, koud, grijs, en had ik al gezegd dat het koud is? Het moge duidelijk zijn: deze meid heeft meer dan genoeg van de winter en de daarbij behorende sores. Ik wil bloemetjes onder een lichtblauwe lucht met vriendelijke schapenwolkjes en een steeds warmer wordende zon!
Ik wil zachte, lichtjes kriebelende grasvelden met boterbloemetjes en margrietjes (en zonder drollen) om het moede lijf te rusten te leggen, met op de achtergrond het gekwaak van eendjes en het vrolijke gezang van vogeltjes in alle kleuren en soorten!
Ik wil.... ach, ik zou zoveel willen - veel, maar toch heel bescheiden.

Ik wil
Een dag zonder pijn
een dag zonder vermoeidheid
Een dag zonder zorgen
gewoon, een dag normaal zijn
Een dag zoals zovelen
die hebben, normaal
werk en vrienden
hier en daar een maal
Zo'n gewone dag die ik niet heb
omdat het mij niet zomaar gegeven is
want de pijn en al het andere
nemen in wat niet van hen is

Ik wil
één dag zonder vechten
zonder knokken om er te mogen zijn
één dag zonder zorgen
gewoon, één dagje normaal zijn.


Nu klinkt het bovenstaande natuurlijk verschrikkelijk zielig en eenzaam, meelijwekkend en weet ik wat al niet meer. Maar dat ben ik allemaal niet hoor, stel je voor; ik zielig?! Okee, toegegeven: ik ben wel lichtelijk gedeprimeerd en slechts een heel klein beetje moe.Of misschien een beetje meer moe. Of misschien wel twee beetjes. Of ik weet het wel zeker zo moe, dat ik zonder hulp amper overeind kan komen. Zo moe, dat ik echt moet knokken om de dag door te komen zonder tussendoor spontaan in slaap te vallen. En dan heb ik het niet over een verkwikkend middagdutje. Nee, ik heb het over het serieuze slaapwerk. Zo vanaf een uurtje of twee in de middag tot een uur of zeven in de avond. Dan een plas en een glas, een hapje en om een uurtje of negen er weer in, om vervolgens de hele nacht door te slapen totdat iemand of iets mij de volgende dag (of de dag erna) wakker maakt. Dat soort slaap. Het soort slaap wat maar voortduurt en doorgaat en niet onderbroken wordt. Het soort slaap wat ik ook niet zelf wil onderbreken voor zoiets banaals als eten of drinken of plassen. Eigenlijk kom ik het liefste gewoon de hele dag het bed niet uit. Niet omdat ik lichtelijk gedeprimeerd ben want dat ben ik wel vaker en dat gaat gewoon weer over, dat is gewoon zo. Maar simpelweg omdat ik zo onwijs moe ben, dat ik het bijna niet kan uitleggen. Lichamelijk uitgeput, mentaal uitgeblust, emotioneel uitgewoond. Zo ongeveer.
Nu de scherven zijn opgeruimd en het stof is neergedaald, nu alle puin is weggegooid en de troep aan de kant is geveegd en er een klein beetje is uitgerust na het opruimen; nu pas word het mij duidelijk hoe het werkelijk op dit moment met mij gesteld is. Wat een ravage er is achter gebleven na de onderzoeken en diagnose, de bestralingen, de weken erna en zelfs nog een vakantie er achteraan.
Het is alsof ik al die tijd wel geweten heb hoe moe ik was en ben, maar mij er niet bewust van geweest.
Ik ben weer baas over eigen tijd, maar nog lang niet de baas over mijn eigen lijf. En dienovereenkomstig dus ook eigenlijk nog steeds niet de baas over eigen tijd. Welbeschouwd.

En nu is het bijna lente. Die brengt nieuw leven in de natuur, in de mensen en de dieren. In alles wat leeft, is de lente te zien. En zelfs als de lente er nog niet helemaal is, dan is het al te zien en te horen en te ruiken in alles om ons heen. Ik mag hopen dat deze lente genoeg nieuwe levenskracht met zich meebrengt om dit wrak van een mens opnieuw op de been te helpen. En dan niet voor eventjes, omdat het lente is en toevallig een dagje mooi weer. Maar graag voor een periode van meer blijvende aard. Die lang genoeg duurt om de herfst en de winter erna zonder grote kleerscheuren door te komen. Levend en wel. Maar dat is pas later.

Nu komt de lente en daarmee veel beloften.
Mag ik ook een stukje van die altijd langverwachte en veelbelovende lente voor mezelf claimen? Gewoon voor mezelf, om te hebben en te houden en niet te delen? Want ik kan het best gebruiken... Dan probeer ik om het tot die tijd al normaal slapend en wakend de tijd door te komen, niet alle dagen weg te slapen en vooral om niet in te storten. Beloofd!