Verwarring

De afgelopen weken heb ik in een lichte staat van verwarring doorgebracht. Niet dat er zoveel gebeurd is, integendeel. Het kabbelt allemaal rustig voort. Vanwaar dan die verwarring? Tja, dat vraag ik mezelf ook wel af.
Het gaat nog lang niet zo goed met me als ik zelf wel zou willen. Of had verwacht. Ik ben nog steeds heel erg moe en slaap nog steeds onvolwassen veel. Een teken dat mijn lichaam er nog lang niet is. Maar mijn geest holt natuurlijk al ver vooruit naar de mooie dagen van de lente (waar blijven die toch?) en vooral de warme dagen van de zomer. In de tussentijd kabbel ik voort. Of beter gezegd: strompel ik voort.
Proberen om je leven weer een normale wending te geven, om weer een soort van ritme erin te krijgen lijkt gemakkelijker dan het in werkelijkheid is. Okee, ik heb afgesproken om niet meer voorbij 2 uur in de middag door te slapen. Dus word ik elke dag teder en liefdevol gewekt door mijn lief. Die tot die tijd de honeurs aan de deur en de telefoon waarneemt. Hij is nog steeds degene die het huishouden draaiende houdt. Zelf ben ik daartoe nog niet in staat. Ja, ik doe elke dag wel iets. Een wasje of een droogje. Of links en rechts wat rommel opruimen. Meedenken over de boodschappen. Dat soort dingen. Stelt natuurlijk geen ruk voor.
En ik heb ook afgesproken om op z'n minst om de dag er even uit te gaan. Naar de supermarkt of het stadje, of een rondje met de hond of whatever. Gewoon, even in de buitenlucht te vertoeven. Maar bij grote kou heeft mijn lief het liever niet - hij beschermt me nog steeds tegen "extreme" omstandigheden. Aangezien het weer tot nu toe nogal is tegengevallen, is het pas sinds een week dat ik elke dag even buiten ben geweest. Ik ben een paar keer in het stadje geweest, heb wat andere winkels danwel winkelcentra bezocht en ben zelfs weer onverwacht bij mams langsgeweest. Een rondje met de hond heeft er nog niet in gezeten. Doodsimpel omdat de grootte van het rondje mij vooralsnog onoverkomelijk lijkt. Want mijn benen willen niet ver genoeg. Kijk, stadten heeft het voordeel dat ik kan zitten als het even niet meer gaat. Dat gaat wat lastiger als ik de hond uitlaat... zoveel bankjes zijn er niet op de uitlaatroute. En ik vind het té zielig voor dat beestje om slechts het einde van de straat te halen. Stel je voor, dan is mijn lieve hondenkind helemaal blij omdat ik met hem naar buiten ga, maar voordat hij het beseft moet ik alweer terug. En dat vind ik sneu voor hem en teleurstellend voor mij. Dus lieve Chuli zal nog even op me moeten wachten. Ook wat dat betreft neemt mijn lief de honeurs waar.
Maar goed, terug naar de staat van verwarring. Het eten. Dat is de grootste boosdoener. Ik wil eten (zegt mijn hoofd) en moet natuurlijk ook eten. Maar het lijf wil het helemaal niet. Overdag nagenoeg niets en 's avonds slechts met lange tanden en een gesloten keel die liever niets wil doorlaten. Een enkele uitzondering daar gelaten - zoals wanneer ik bij mams ben. Verder is het een dagelijks gevecht, nog steeds. Ik, die moet vechten om iets te eten. Ik, de bourgondische levensgenieter voor wie eten altijd een hele belangrijke want sociale bezigheid is. En die gewoon houdt van lekker eten. Over. Afgelopen. Verleden tijd. Voorlopig althans. Zie daar de voornamelijke oorsprong van mijn verwarring. Het is heel verwarrend om mezelf nu op die manier te zien. Mini-hapjes met lange tanden, met een klein hapje eten al een vol gevoel of helemaal geen trek. Ik vind dat toch zó raar! En ik ben er nog niet aan gewend. Een lekker stukje vlees? Lang geleden dat ik dat heb kunnen eten. Stukkie vis dan maar. Mwah, is het ook al niet. De pureetjes waar ik nog niet zo lang geleden lyrisch over was omdat het me een voldaan gevoel gaf: ik moet er niet meer aan denken. Een week pureetjes met min of meer dezelfde smaak is meer dan ik kan verdragen.
Ziedaar de reden van mijn verwarring. Ik slaap als een baby, eet als een baby zowel in hoeveelheden als in type voedsel maar ik ben volwassen. Althans, zo volwassen als ik maar kan zijn.
Zomaar moeten leren omgaan met een nieuwe ik. Een andere Esther, in meer dan 1 opzicht veranderd. Want het eten is niet alles wat er veranderd is. Mijn lontje is nogal kort, korter dan normaal. Ik kan voor heel veel dingen het geduld niet meer opbrengen. En dat voor iemand die eindeloos geduld kon hebben voor heel veel dingen. Nu? Over.
Of anders allerlei zaken die ik voorheen ontzettend belangrijk kon vinden. Boeit me niet meer. Kan me niet meer echt interesseren. Alsof er met de tumor, ook een stuk van mezelf is verwijderd.
Ziedaar nog meer redenen voor mijn verwarring. Pff... mijn omgeving lijkt er minder moeite mee te hebben dan ikzelf. Leren omgaan met de nieuwe ik - mij lukt het nog lang niet altijd.
Tegelijkertijd ben ik nog altijd dezelfde die ik was. Optimistisch (meestal tenminste), vrolijk (met enige moeite), een lachebekkie die ook anderen aan het lachen kon maken en dat graag deed.
Nog steeds doe ik dat graag hoor, maar het zit er blijkbaar een stuk minder in. Altijd bezig met iets, creatief, actief: lang niet meer. Als ik ergens aan begin, heb ik de energie niet om het af te maken en dus begin ik er maar niet aan. Want wat onveranderd is gebleven: ik vind het nog steeds waardeloos om ergens aan te beginnen en het niet af te kunnen maken.
Maar ondertussen zijn er zoveel dingen die ik gedaan wil hebben!! Ik durf er eigenlijk niet meer aan te beginnen. En dus zit ik mijn lief op zijn nek in de hoop dat zijn voorwaartse beweging mij meeneemt. Wat overigens deels wel lukt hoor... maar pfff, wat een moeite kost het allemaal.
Aan de goede kant staat voor vandaag in ieder geval wél dat ik heb geholpen met viooltjes in de bakken te planten én dat ik voor mijn lief een lekker maaltje heb gekookt, waarvan ik zelf ook deels heb gegeten. En met smaak. Terwijl ik met lood in de benen aan de taak van het koken begon (maar stiekem toch ook wel een heel klein beetje enthousiast) én aan het maal begon. Dat laatste met lange tanden. Halverwege zowel het koken als het eten kom ik erachter dat het respectievelijk leuk (wel vermoeiend) en lekker is. Aan alle kanten volop signalen van het tegengestelde en in de praktijk viel het toch nog mee. Kijk, dat vind ik dus ook nogal verwarrend.
Het leven was een stuk gemakkelijk toen koken nog gewoon een simpele keuze was (wel of niet/vis of vlees/aardappelen of rijst of pasta) en eten slechts een kwestie was van wel of geen trek. Wat meestal wél was dus.... Verwarrend hoor.