Kikkerland

Daar ben ik weer, terug in het ijskoude Kikkerland... brrrr!! Mijn hemel, wat is het hier koud vergeleken met de gemiddelde 20 graden van Fuerteventura. Nou, ook niet elke dag hoor. Eigenlijk is de temperatuur op het eiland een beetje tegengevallen, hier en daar was het gewoon koud-achtig te noemen. Niet koud genoeg om het echt koud te noemen maar ook niet warmpjes. Dus. Hoewel, het weer was gewoon erg wisselvallig. Het ene moment killetjes, het andere moment bloedjeheet. En naar gelang de temperaturen en de lichamelijke toestanden, hebben we onze dagen ingedeeld. We hebben wel elke dag lekker gewandeld maar op slechte dagen bleef het beperkt tot een korte wandeling en op goede dagen liepen we hele stukken achter elkaar. Wel altijd met de rolstoel mee. Wat ben ik blij dat we dat ding hebben meegenomen zeg!! Hoewel het voor de duwer van dienst niet altijd is meegevallen vanwege de soms behoorlijk hellende straten en de nogal onhandig aangelegde op- en afritten in de stoepen. Mijn paps heeft er zelfs een keertje gebruik van gemaakt! Maar goed, zonder dat ding had ik lang zo vaak niet meegekund met de rest en dat geeft toch wel een prettig gevoel.
Het appartement viel ook al een beetje tegen: super-spartaans ingericht, zonder tutteltjes of frusteltjes. Zo spartaans, dan we niet eens haakjes of een kapstokje hadden haha! En de bedden waren keihard. De keuken ontbeerde een tafel en dus konden we niet tegelijkertijd 2 keukenapparaten tegelijk gebruiken. Bijvoorbeeld het broodrooster en het koffiezetapparaat. Wat toch wel handig is bij het ontbijt... maar we waren niet voor 1 gat te vangen en hebben gewoon een driewegstekker gevraagd voor de keuken (koffie zetten en tegelijk melk in de magnetron opwarmen) en het broodrooster hebben we lekker op het dressoirtje in de eethoek in de kamer gezet. Zo, toch nog een normaal ontbijtje elke dag hahaha!
De laatste paar dagen hebben we een auto gehuurd om het eiland iets verder te verkennen dan de omliggende straten. En dat hebben we dan ook echt gedaan - met uitzondering van het uiterste zuidpuntje, zijn we het hele eiland over geweest en van alles gezien en bekeken. Met als letterlijke hoogtepunt onze zoektocht naar Betancuria. Naar verluidt een stadje dat meer dan de moeite waard was om te bekijken maar ondanks onze dappere pogingen niet door ons gevonden is. Tot 2 keer aan toe hebben we per auto de berg beklommen en tot 2 keer aan toe zijn we onverichter zaken weer teruggekeerd door een acute aanval van hoogtevrees mijnerzijds. Oeps... nooit geweten dat ik hoogtevrees heb! Arme lief van mij. Tot 2 keer voor niets een hoge berg laten oprijden - en hij heeft echt hoogtevrees! Maar goed, niet getreurd. Ook zonder Betancuria te hebben gezien, hebben we genoten. Ondanks het tegenvallende weer en Spartaanse woonomstandigheden. En vooral ook ondanks pijn en ongemakken: we hebben er echt iets leuks van weten te maken. 
Het was aan het begin duidelijk aan iedereen te merken dat er de afgelopen maanden toch wel heftige dingen gebeurd zijn: de humeuren waren op zijn zachts gezegd een beetje opvliegend. Maar na een paar bijna-botsingen en hier en daar een scherpe opmerkingen, hebben we ook dat weten te overwinnen en hebben we zonder verdere tegenvallers de vakantie doorgebracht.
Lekker toerist spelen in eigen land (hoewel: de eilanders zelf denken daar iets genuanceerder over, zij zijn geen Spanjaarden maar Majoreros (j=g)). Verbazingwekkend walgelijk veel Britten tegengekomen en met lede ogen aanschouwd hoe alles Brits georiënteerd is op het eiland. Jammer van de eigen cultuur aldaar. Ik heb niets tegen Britten hoor, maar op vakantie veranderen ze in een soort van barbaren die overal hun luidruchtige stempel op plaatsen. Maar ook hier weer niet getreurd: het heeft ons nergens van weerhouden.
Helaas heb ik moeten constateren dat mijn lichaam een groter klap heeft gekregen dan ik zelf gedacht had. Geestelijk ook - soms waren mijn hersenen gewoon niet te vinden en altijd heeft het lijf tegengewerkt. Maar dankzij mijn drie grootste schatten om mij heen en de niet te verwaarlozen siëstas, heb ik toch lekker vakantie kunnen vieren. En daarmee een soort van kickstart gekregen voor het vervolg in Nederland.
Ik ben daar weer gaan eten, gaan lopen, gaan lachen en gaan genieten van het leven - kortom, ik ben weer een beetje tot leven gekomen! Om vervolgens weer lichtjes in een depressie te komen de dag na onze terugkomst. Het weer hier, de kou, de fibropijnen die hier echt heel wat sterker zijn dan daar én niet te vergeten, de eigen grenzen die ik daar toch heb overschreden. Allemaal redenen voor een kleine na-de-vakantie-depressie. De eerste dagen heb ik vooral veel geslapen, hele dagen bijna. En nu slaap ik nog steeds heel veel, ik voel duidelijk dat mij lijf er nog lang niet is. Maar de geest heeft een echte opfrisser gehad, vooral door het vele slapen. 
En nu zitten we weer in het koude Kikkerland, met de razende sneeuwvlokken die alsnog een heuse na-winter bezorgen... bummer!!! Valt dat even vies tegen! En dus probeer ik de tijd vooruit te duwen en draag ik vrolijk de nieuw aangeschafte zomerkleding in combinatie met warme shirts met lange mouwen eronder en vestjes eroverheen. Dan ziet het er bij mij in ieder geval een beetje zomers uit. Ik vind die donkere en suffe winterkleding zo heel erg niet leuk staan bij mijn leuke zomersbruine huidkleurtje...


En met voornoemde kickstart proberen we een doorstart te maken, heel erg in afwachting van een warme zomer en nu al plannen makend voor een volgende vakantie! Want 1 ding is me inmiddels heel duidelijk geworden: leven alsof vandaag je laatste dag kan zijn, is echt veel leuker dan het niet te doen.