Bijna weg

Zo. de koffers zijn bijna allemaal gepakt (nog 1 tas met schoenen), de haartjes geknipt en weer in de kleur, Chuli's logeeradres is ook klaar voor hem en ze kunnen bijna niet wachten totdat we hem vanavond brengen. En de poes zit alle drukte met grote ogen van verbazing aan en kruipt lekker overal in om haar geurtje erop af te zetten. Tja, we zouden anders zomaar kunnen vergeten dat we thuis nog een poes op ons hebben wachten hahaha!


De afgelopen twee dagen ben ik mezelf natuurlijk behoorlijk voorbij gerend. Eergisteren en gisteren moest en zou ik natuurlijk de nodige (en onnodige) inkopen doen en dingetjes buiten de deur regelen. Met als gevolg dat ik direct bij thuiskomst ziek, zwak en misselijk in elkaar zakte en de resterende uren van de dag en avond in een diepe slaap doorbracht.


Ik ben koortsig, al zo'n twee weken en dat helpt natuurlijk ook niet bij een goed en algemeen gevoel van welbehagen. Ook heb ik nog steeds een schimmelinfectie in mijn mond waardoor eten en drinken nog steeds niet mijn favoriete bezigheid is. Sterker nog: ik moet mezelf echt ertoe dwingen om iets naar binnen te krijgen. Vooral het drinken is een crime. Ik krijg er gewoon niet genoeg in!! Met als gevolg dat de blaas blablablabla enzovoorts en zoverder. Ik wil er niet te lang bij stilstaan, niet voordat we deze welverdiende vakantie achter de rug hebben. Straks  moet ik weer een annuleringsverzekering inschakelen omdat er een reis niet kan doorgaan. Ondertussen ken ik mijn lichaam goed genoeg om te weten wanneer iets wél of niet kan. En dit kan wél! En zoniet, dan toch.


Het is een vreemde gedachte om straks in een temperatuurtje van tussen de 21 en 25 graden te vertoeven terwijl ik het hier gewoon nog harstikke koud vind. Bovendien doet mijn eigen temperatuur rare dingen met mijn lijf waardoor ik het warm en koud tegelijk heb, dus dat is ook al geen goede graadmeter voor hoe het echt aanvoelt buiten.


Ik kan niet wachten totdat we straks voet op Canarische bodem zetten: het licht, de geur, de warmte - alles straalt me nu al tegemoet en doet me mijn lichamelijke ongemakken vergeten. Voor even althans.


Nog steeds heb ik momenten dat ik bij mezelf denk: ik - kanker? Dat kan helemaal niet!!! Maar als ik me aan het einde van de dag (vaak halverwege de middag ineen voel storten, dan knalt de realiteit weer even met volle kracht naar binnen. Zal het ooit wennen? Ik weet het niet, de tijd zal het leren. Of niet, dat kan natuurlijk ook nog, hè. Dat het gevoel van vervreemding zo af en toe de kop op blijft steken. Geen idee, ik heb dit nog niet eerder aan de hand gehad dus uit eigen ervaring kan ik niet spreken. Daarbij komt: iedereen met kanker ervaart het weer op zijn/haar eigen manier dus daar kan ik ook niet echt een voorbeeld aan nemen. Ach, ik zal gerust de tijd wel krijgen om daar nog eens achter te komen.


Voorlopig neem ik zo een paracetamol tegen de koorts en de hoofdpijn en ga ik even verder uitpuffen van het inpakken van koffer nummer 1 (18 kilo, doe ik toch netjes - zeker als je weet dat de koffer zelf al een kilootje of 5 weegt hahaha!).