Zwak, zwakker, zwakst

Maanden na het eindigen van mijn bestralingen zit ik nog steeds een partij zwak, zwakker, zwakst te zijn. Het is ongelooflijk hoe lang en vooral hoe hard die ellendige doch potentieel levensreddende behandeling nog nadreunt. Het is ongelooflijk hoeveel kracht het heeft gekost, kracht die toch al in mindere mate aanwezig was vanwege de altijd gezellig meespelende fibro. Ongelooflijk dat een verval van krachten ineens leidt tot een algemeen zwak zijn, met slappe benen en knikkende knietjes. Benen die een stuk minder vet- en spiermassa bevatten dan "ervoor". Benen die eens weinig moeite leken te hebben met zo'n 15 tot 20 kilo aan overgewicht; diezelfde benen weigeren nu doodleuk om het dunnere dus lichtere lichaam te dragen.
De twee trappen die naar het slaapkamerdomein leiden, lijken schier onmogelijke hindernissen van ongekend grote hoogte. Je zou verwachten dat de afdaling makkelijker zou zijn dan het bestijgen van die trappen maar dat is schone schijn. Mijzelf angstvallig aan de trapleuning vasthoudend, daal ik elke ochtend de onmetelijke diepte in, met slappe beentjes en op trillende pootjes. Alsof er een reiger op te dunne kanariepootjes moet blijven staan. Bibberend en trillend dragen mijn benen mij naar beneden, blij dat er überhaupt zoiets als trapleuningen bestaan. Eenmaal beneden, moeten diezelfde slappe benen mij verder het huis in zien te dragen, ook al zo'n enorme opgave. En als de slappe pootjes mij dan eindelijk naar een stoel of de bank hebben weten te brengen, moet ik ze vervolgens alle tijd gunnen om de daaropvolgende stappen te zetten richting koffiezetter en weer terug.
Benen die jaren geleden met kracht en standvastig de moeilijkste flamencobewegingen wisten te produceren, zijn nu blij als er na een loopje van een paar meter een verlossende stoel op ze staat te wachten. Ik kan er nog niet over uit hoe veel ik de laatste 4 weken aan lichaamskracht heb moeten inboeten. De onlangs geboekte familiereis naar Spanje -en dan natuurlijk vooral de lange, lange stukken loopwerk die op de verschillende vliegvelden in het vooruitzicht liggen- lijken nu nog schier onmogelijk te slechten. De rolstoel mee is geen optie, want waar er eentje moet duwen en de ander moet zitten, blijven er geen handen over om tassen en ander reisgoed te dragen. Ik mag toch hopen dat ik begin juni weer iets aan kracht heb weten te winnen zodat ik die vliegveldafstanden kan overbruggen en daarna nog voldoende over houd om gezellig door de Spaanse dorpjes te wandelen. Hoewel, ik ben al blij als ik de gate weet te halen, of de uitgang, eenmaal aangekomen te Madrid. Ik weet niet meer of daar ook van die mooie loopbanden zijn zoals hier op Schiphol (hoewel we vanaf Eindhoven vliegen, dus veel zal ik daar niet aan hebben). Van het vliegveld in Madrid kan ik me vooralsnog herinneren dat het groot, groter, grootst is en dat de afstanden ellenlang en eindeloos lijken!! Misschien toch maar assistentie vragen, zodat we een lift kunnen krijgen van een elektrisch voortgedreven wagentje? Maakt het gedoe met je koffers ook best lastig én je moet maar afwachten en wachten en wachten totdat je wordt opgehaald en weggebracht. Ook al niet ideaal dus.

Bestraling, griep, verkoudheid en dat allemaal in een paar maanden tijd. Nu ik er iets langer over nadenk, is vooral ongelooflijk dat het menselijk lichaam niet helemaal het bijltje erbij neergooit na op dergelijke wijze bestookt te zijn geweest.


Op naar de vliegvelden en leuke dorpjes in Spanje! Gelukkig duurt het nog even voordat we vertrekken, dat geeft hopelijk de tijd om een klein beetje aan de conditie te werken. Spieren kweken zal waarschijnlijk nog niet lukken, maar de krachten opbouwen moet toch kunnen voordat we vertrekken over ruim anderhalve maand. Zal het lukken? Tuurlijk: het moet, het kan niet anders en opgeven is geen optie. Niet als ik nog een beetje wil genieten van de aanstaande reizen en het verblijf bij de familie.Als die verkoudheid nu gewoon eens ophield te bestaan... dat zou al flink schelen!