Terug van nooit weggeweest

Het is alweer een lange tijd geleden dat ik dit blog heb bijgewerkt. Desondanks ben ik nooit echt weggeweest. Ja, ik ben in de tussentijd natuurlijk wel op familiebezoek in Spanje geweest -waarover straks meer- maar mijn blogje is altijd bij me. Niet dat jullie dat dan merken, als ik niet schrijf is er ook niets te lezen en dus lijkt het alsof ik mijn blog vergeten ben of in ieder geval verwaarloos. Niets is minder waar, dat kunnen jullie gerust van mij aannemen.
Niet zo lang geleden zei iemand dat het blijkbaar erg goed met mij gaat omdat ik geen nieuw blog had geschreven. Laat dat nu precies een van de redenen zijn dat deze pagina lange tijd blanco is gebleven! Maar laat ik de juiste volgorde aanhouden, anders wordt het zo'n rommelig verhaal.
Het familiebezoek in Spanje ligt ruim een maand achter me in tijd gerekend. Maar in emotie en herinnering ligt het nog zeer dichtbij. Het was geweldig om mijn tante en haar zonen en hun gezinnen na 22 jaar weer te zien! Tante is natuurlijk ouder geworden, zichtbaar maar aan haar gedrag amper merkbaar overigens. Ondanks haar longproblemen en diabetes, staat ze midden in het leven en haar hart en huis vormen het altijd actieve en oh zo hartverwarmende middelpunt van haar familie. Ze ziet haar schoondochters en kleinkinderen dagelijks. Soms zelfs vaker dan haar lief is. Wat dat betreft is haar leeftijd niet de haar meest trouwe vriend. Maar ze laat zich daardoor niet uit het veld slaan en regeert met ijzeren doch liefdevolle hand over haar huis en tijd.
Zoals vaak te doen gebruikelijk in Spaanse families, hangen haar kinderen en kleinkinderen echt aan haar. Ze komen direct bij haar langs zodra ze uit werk en school komen. De kleinkinderen genieten van haar altijd gevarieerde en gezonde maaltijden en de schoondochters ' plunderen'  haar koelkast, die ze overigens met evenveel liefde aangevuld houden.
Als liefde gevoed wordt door maaltijden, dan ben je bij haar aan het juiste adres. Tijdens mijn verblijf daar, was geen moeite haar teveel om ons te voorzien van de meest heerlijke maaltijden, altijd liefdevol bereid en zonder dwang voorgeschoteld.
Haar liefde vermomd in kookkunst, hebben mijn in slaap gesuste etenslust bijzonder goed gedaan. Niet alleen ging alles er als zoete koek in, ook heeft het ervoor gezorgd dat ik mijn zo geliefde kookkunsten zelf weer heb opgepakt. Sinds mijn terugkeer wordt mijn huis weer gevuld met heerlijke kookgeuren en dient mijn koel- en voorraadkast weer goed gevuld te zijn. Even wennen voor mijn lief maar hem niet onwelkom.


Dat familiebezoek heeft mij in meer dan een opzicht heel erg goed gedaan dus en ik draag de energie die mij dat heeft gegeven, nog steeds vol verwondering met mij mee.


Eten geeft het lichaam kracht en energie en de geest moed. Zowel het een als het ander is bij mij behoorlijk gegroeid. Ik heb energie voor tien -uitzonderingen daar gelaten- en sta opgeruimd en vrolijk in het leven. Mijn altijd zo belangrijke vriendschappen en sociale contacten bloeien als nooit tevoren en hoe meer ik daarvan mag genieten hoe meer ik het wil vasthouden! Het vervult mij met enorme blijdschap dat ik hier weer tijd, aandacht en energie voor heb.
Natuurlijk is het niet allemaal hosanna en in de gloria, want het verraderlijke lijf vaart nog steeds regelmatig zijn eigen koers. Soms slaat het mij weer neer of houdt het mij aan bed of bank gekluisterd. Toch blijf ik mij verbazen over hoe goed het met datzelfde lijf gaat! Elke dag is weer een nieuwe en aangename verrassing op dat gebied. Nogmaals de uitzonderingen daar gelaten.


Voor wat betreft de kanker die mij tot het schrijven van een blog heeft gebracht: het gaat goed! Hoewel er de afgelopen paar weken wel wat licht verontrustende signalen zijn, zoals pijn in het gehemelte en bokkesprongen van de mondslijmvliezen. Mijn tweemaandelijkse KNO oncologie-controle is ten derde male achter de rug. En met goed resultaat, want ik ben weer voor twee maanden door die APK! De terugkerende pijn en het onrustige gedrag van de slijmvliezen zijn voor mij weliswaar een klein teken van licht verhoogde alertheid, mijn oncoloog heeft mij verzekerd dat we er zonder enige twijfel op tijd bij zullen zijn, mocht blijken dat zich opnieuw een tumor aan het ontwikkelen is. Ik sta immers onder tweemaandelijkse controle, hetgeen betekent dat we nooit langer dan een paar maanden eventuele ontwikkelingen zullen aankijken. Het gemene van deze kanker is, dat nieuwe tumoren zich pas op CT-, PETscan- dan wel MRI-beelden laten zijn bij een bepaalde omvang. En totdat die omvang bereikt is, is het simpelweg niet te zien of te voelen door een derde! Desalniettemin ben ik redelijk gerust. Ik weet immers dat ik altijd op zeer korte termijn terecht kan indien zich ineens stormachtige ontwikkelingen voordoen - geen lange wachttijden of andere bureaucratie hoef ik te omzeilen. Aldus slaap ik met een gerust hart en geweten en maak mij pas zorgen als daar grondige reden voor is.
Nieuw in het beleid is overigens wel dat er elk halfjaar een longfoto gemaakt zal worden. Uitgaande van de ervaring dat deze soort kanker zich langzaam verspreid maar in eerste instantie naar de longen toe. Het nemen van een halfjaarlijkse longfoto is dus zuiver preventief. Net zoals het jaarlijks laten controleren van de borsten, waarin zich sinds enkele jaren een aantal verkalkingen hebben genesteld. Ook dit wordt aan het nieuwe beleid toegevoegd. Opnieuw geen reden tot verhoogde paraatheid. Deze controle is eveneens puur preventief. 


En zo word ik aan alle kanten medisch gecontroleerd en in de gaten gehouden. Wat alleen maar extra zekerheid met zich meebrengt, naast natuurlijk de benodigde bezoekjes aan het ziekenhuis maar dat is nu eenmaal mijn leven voor nu en in de toekomst.


Ondertussen sta ik vol en vrolijk in het leven. Ik geniet van alle kleine mooie dingen die zich voordoen, sta open voor spontane ontmoetingen met (al dan niet oude) vrienden en bekenden, onderneem zoveel mogelijk - zoveel als lichaam en geest aankunnen-, en ontvang met open armen alle liefde en vriendschap die mij gegeven worden, zo ook deel ik in ruime mate en met kwistige hand uit. 
Nog niet zo heel erg lang geleden, dacht ik dat het krijgen van kanker het einde betekende van heel veel mooie dingen. Enerzijds klopt dat ook wel: je moet afscheid nemen van veel zekerheden en bepaalde verwachtingen. Tegelijkertijd echter, heeft deze ziekte mij ook heel veel gegeven. Met als grootste winst het ten volle beleven van het leven met vooral de nadruk op alle mooie dingen die het met zich mee kan brengen!