Mijn man is niet meer. Heel abrupt is er een einde aan een leven gekomen wat ik de gedurende 24 jaar samen met hem heb geleefd. Een leven wat getekend is geweest door liefde en iets wat daar ver vandaan ligt. Door geluk en ongeluk. Door vele heftige gebeurtenissen uit het gezamenlijke heden en het individuele verleden.Wij waren echtgenoten en vechtgenoten. Hebben beide gegeven wat we konden maar het bleek uiteindelijk niet genoeg te zijn.
Wij begonnen ons gezamenlijke leven zoals miljoenen andere paren: vervuld van liefde voor elkaar, plannen voor de toekomst, hoop en dromen. Op een gemeenschappelijk pad bewandelden wij onze weg, samen hand in hand en vol vertrouwen in een goede afloop. Ervan overtuigd dat onze relatie een verbond voor het leven zou zijn.
Op een bepaald moment zijn we ieder ons eigen pad gaan bewandelen. Niet meer hand in hand zoals voorheen, maar nog wel in elkanders zicht. Kijkend, en pratend met elkaar, lachend en huilend. Dan in een normaal en gelijk lopend tempo, dan weer in een wisselende tred. De een sneller dan de ander of wel in een gelijk tempo maar met verschillende tred. Onze paden liepen parallel aan elkaar maar het was geen gedeeld pad. We hadden ieder onze eigen weggetje en waren samen nog wel op weg naar die gedroomde toekomst.Heel vaak kruisten onze paden elkaar en liepen we een tijdje weer dezelfde weg. Opnieuw hand in hand - was het niet letterlijk dan toch in ieder geval figuurlijk hand in hand.
En dan kwam er weer een kruispunt, een moment waarop onze wegen zich weer scheidden en we ieder weer op ons eigen pad belandden. Twee naast elkaar gelegen paden, meanderend en elkaar kruisend, zich tussendoor verbredend en even later zich weer van elkaar verwijderend. Zo zijn wij 24 jaar lang samen opgelopen... tot dat laatste kruispunt. Een T-splitsing eigenlijk. Onze wegen scheidden zich en gingen elk een andere kant op.Waar onze paden zich scheidden, kwam een einde aan ons verbond en aan onze relatie. We zouden uit elkaar gaan. Dat kan gebeuren. Het is niet leuk, het is niet fijn en het is zeker niet de intentie waarmee we ooit begonnen zijn, maar het is gebeurd. Zoals het miljoenen andere paren overkomt, is het ons ook overkomen. Dat is het leven.
Maar het heeft zover niet mogen komen.
Mijn man heeft anders beslist, heeft zijn lot in eigen hand genomen en gebruik gemaakt van zijn zelfbeschikkingsrecht. Vandaag heb ik mijn man begraven.
Daarmee is er een einde gekomen aan meer dingen dan alleen zijn leven. Teveel om op te noemen. Of te onoverzichtelijk om te kunnen verwoorden. Of simpelweg op dit moment nog onbekend. Maar het einde is wel daar, ook van die onoverzichtelijke of nog onbekende dingen.
Vandaag heb ik mijn man begraven.
De kinderen hebben hun vader en de kleinkinderen hun grootvader voor de laatst maal gezien. Broers, zussen, zwager, schoonzussen, verdere familie vrienden, buren, kenissen, collega's... al die mensen hebben een verlies geleden. Ieder van hen zal zijn of haar eigen manier moeten vinden om daarmee om te gaan, om dat verlies in het leven te integreren.
Hoe tragisch en triest het ook is, het leven gaat door.Het einde van een leven betekent niet het einde van alle leven. Mijn leven gaat door voor zolang mij dat is gegeven. Met dit nieuwe verdriet en dit verschrikkelijke verlies. Ondanks dat onze paden zich van elkaar hadden gescheiden, de liefde en genegenheid was er nog steeds. Nu heeft het helemaal geen boden meer en ook geen bestemming... ook daaraan is een abrupt einde gekomen.
Ik ga bouwen aan een nieuw leven, een nieuwe toekomst, een eigen en vers aangelegd pad. Een nieuwe weg om te bewandelen. Ik moet wel want zolang ik ademhaal en over een goed kloppen hart beschik, leef ik. Goed of minder goed, gelukkig of ongelukkig, onbekommerd of geplaagd door van alles en nog wat; het is leven. En dus ga ik door, op welke manier dan ook.
Ik bid dat mijn man inderdaad een rustplaats heeft gekregen. Dat hij nu eindelijk de rust heeft gevonden waar hij kennelijk zo hard naar op zoek was. Vrij van alles wat het leven zo zwaar kan maken. Ik bid dat hij datgene neemt wat hij zo duidelijk heeft willen pakken en wat hem ook toekomt. Datgene wat ieder van ons toekomt tijdens ons leven, maar vooral ook aan het einde daarvan. Rust, kalmte, vrede.
Met het einde wat mijn man voor zichzelf heeft gekozen, is er ook een einde gekomen aan zijn lijden, aan zijn lichamelijke beperkingen door ziekte en aan alles wat het leven voor het kennelijk ondraaglijk maakte. Met het einde van zijn leven, is er een einde gekomen aan ons leven.
En dat betekent ook het einde van dit blog. Op deze specifieke plaats zal ik niet meer verder schrijven...
Vaarwel C., adios.
